2015 ORKNEY EILANDEN

 

    


6 juni

Vandaag om twee uur opgestaan. Omstreeks drie uur Alexander en Carola in Halsteren opgepikt en afscheid genomen van Ank. De rit naar Schiphol verliep OK. Geen vertragingen. Op P3 de auto op de bekende plek gezet, zodat ik hem zeker makkelijk terug kan vinden. Het is iets verder lopen maar het scheelt stress. De koffers waren we zo kwijt aan de balie van British Airways. Het van te voren met de computer inchecken was zeker behulpzaam geweest om snel klaar te zijn en stoelen te hebben naast elkaar. Het was een vriendelijke jongedame die ons verzekerde dat de koffers door gelabeld konden worden en dat het ondanks onze eerdere ervaringen nu wel goed zou werken. Nu was het wachten op onze eerste vlucht naar Heathrow Londen.  We vertrokken met de Airbus A320 ongeveer 15 minuten te laat. Het landen op Heathrow werd door de drukte vertraagd. We cirkelden drie keer over Londen voordat we landden. Daarna met de bus naar terminal 5. Onze koffers verschenen niet op de band, zodat we mochten aannemen dat het wel goed zou zitten. We hoefden niet echt te wachten op de vlucht naar Edinburgh. Terminal 5 op Heathrow biedt genoeg te bekijken om je even bezig te houden en voor Alexander was er genoeg te zien op het gebied van whiskey’s. De vlucht naar Edinburgh met een Airbus 321 verliep zoals het moet. De landing was met een stevige zijwind, maar dat is voor de piloten van BA niet echt bijzonder. Ook hier verschenen onze koffers niet op de band. Wel bleven enkele mensen tevergeefs op hun koffers wachten. Ook hier vergaapte Alexander zich weer aan het bijzondere wat op het gebied van whiskey te verkrijgen was. Maar kopen en terug in de koffer was ‘nog’ geen optie. Kopen op de terugweg misschien wel maar die reis gaat over Glasgow.

Na een paar uur wachten konden we aan boord gaan van de SAAB F 340 die ons naar Kirkwall zou brengen. Achter mij kwam een verontruste oude dame te zitten die ernstig bezorgd was over het slechte weer met windsnelheden boven de 50 mijl. De stewardess probeerde haar gerust te stellen met: ” ach mevrouw we zijn met dit toestel net heen en weer naar de Shetlands geweest en dat is ook goed gegaan.” Mijn buurvrouw zei tegen mij: “ze komt van Stromness en het is zaterdag ze wil haar afspraakje vast niet missen. Maar wees gerust ze weten echt wel wat ze doen.”. Het vertrek liep forse vertraging op. Bij het inladen van de koffers, dat in dit relatief kleine toestel nog echt handwerk was, ging iets niet goed. Ineens stopte het inladen. Onze koffers bleven met nog twee andere op het karretje staan en er ontstond een stevige discussie tussen de laders. Ik spoedde mij naar de stewardess om mijn zorgen te uiten en helder te maken dat ik onze koffers graag ingeladen zag. Wat me opviel was dat, in tegenstelling tot de andere keren dat we op de eilanden vlogen, er nu geen werkers, zonder bagage, in het toestel zaten maar mensen van de eilanden die terugkeerden van een vakantie. Maar de hoeveelheid van de bagage bleek niet het probleem. Er was iets niet goed gegaan en er waren mogelijk verkeerde koffers reeds ingeladen. Uitladen en controleren was het devies. Enkele koffers gingen terug naar de terminal en onze koffers verdwenen alsnog in het toestel. De wind was geen belemmering om te vertrekken, maar het landen van drie andere toestellen wel. Uiteindelijk vertrokken we en verliep de reis voorspoedig. Flybe/Loganair had zijn werk goed gedaan.

Orkney 2015 (2)

Het vliegveld van London Heathrow in zicht

Kirkwall was nat en winderig. Terwijl Alexander en Carola op de koffers wachtten ging ik bij het autoverhuurbedrijf Tullock langs en werden de formulieren ingevuld. Carola gaf ik op als tweede chauffeur. Een olijfgroene (op het formulier bruine Ford Fiesta) stond voor ons klaar. We gingen snel op weg naar ons huisje in Finstown. Onze huisbaas meldde zich toen we ons al aan het installeren waren. Het was het huisje naast het huisje van vorig jaar. We wisten dus hoe en waar. Het was dan ook een bezoekje van enkele minuten. Na het broodnodige bijkomen en voor Alexander en Carola een bak thee, gingen we op weg naar Stromness. We deden onderweg de boodschappen in het buurtwinkeltje in Finstown. In Hotel Stromness was bijna alles zoals het vorig jaar was. Niet zo verwonderlijk want in onze beleving was er in de honderd jaar daarvoor ook niets veranderd. Maar dat bleek niet helemaal waar. Het menu bleek veranderd! De dienstdoende serveersters waren er grotendeels vorig jaar ook al. Maar nu was er een jongen bij die wij niet eerder hadden gezien.

De zeevruchtenschotel stond tot Alexanders vreugde nog wel op het menu, zij het aangepast, de zeeduivel was vervangen door schelvis en zalm. De kreeft en de coquilles waren gelukkig wel gebleven. Na de linzensoep smaakte hem dit zeebanket uitstekend. Carola ging voor de Piri Piri chicken en als hoofdgerecht voor de filletsteak. Ook haar beviel het meer dan goed. Omdat mijn darmen en maag de laatste dagen onrustig waren, beperkte ik mij tot een lemon sole. Ook die smaakte uitstekend. Toen we de kok zagen wisten we waar het aan lag. Ook hij was er nog. Goede dingen moet je nu eenmaal niet veranderen. In tegenstelling tot vorig jaar was ik gelukkig op de eerste dag van onze vakantie op de been gebleven. Eenmaal terug in ons huisje ben ik vrijwel gelijk naar bed gegaan. Ik was op. Terwijl het niet koud was. Ging ik rillend onder het dekbed. Zo’n reis met opstaan om twee uur is voor een oude baas als ik toch vermoeiender dan je zou denken. 

7 juni
Vandaag was het een dag van uitslapen en bijkomen van gisteren. Ik zelf stond omstreeks zes uur op. De storm was wat geluwd. Het was grauw en grijs en het wolkendek was gesloten. Tegen twaalf uur vielen de eerste gaten in de bewolking en was de zon soms even te zien tussen de steeds witter wordende wolken. Na twee uur was het overwegend zonnig. Alexander was omstreeks acht uur op en Carola tegen tienen. Alexander had de slaap nog niet echt achter zich gelaten en knapte tussen twaalf en twee nog een extra uiltje.

De jongelui maakten in de tweede helft van de middag een wandeling rond Finstown. Omstreeks half zes besloten we weer naar Stromness te gaan om bij de plaatselijk supermarkt, een coöperatie, de voorraden aan te vullen. Daarna gingen we eten bij ons bekende adres Stromness Hotel. Alexander ging voor de piri piri kip, de filet steak en als dessert voor een homemade cheesecake. Carola, ons onverzadigbare eetmonster, besloot tot onze verbazing geen voorgerecht te nemen want ze dacht het anders niet allemaal op te kunnen wat ze ging bestellen. Haar hoofdgerecht werd de geroosterde lamfilets en als nagerecht een homemade gerecht, wat later uit uit appelschijfjes, brood/koek kruimels en custard te bestaan. Het werd kokend heet opgediend. Het smaakte allemaal opperbest. Alleen de steak van Alexander was niet echt medium. Die had wat korter in de pan gemogen. Ik had als voorgerecht een vissoep genomen die goed gevuld bleek met vis en zeer romig was. Hij vulde goed. Misschien voor een voorgerecht wel te goed. Ook ik had de filetsteak genomen  en ik was gegaan voor rare. Hij was tussen rare en medium in. Na iets meer dan de helft gegeten te hebben had ik genoeg. De kinderen verdeelden de buit zodat niets achter bleef. Bij de hoofdgerechten worden naar keuze frites of aardappeltjes geserveerd en een groentenschaal met twee of drie groenten. Na het eten besloten we op zoek te gaan naar het uitzichtpunt waar we vorig jaar ook geweest waren. Nu gingen we te voet. We besloten langs de kust te lopen. Na de voormalige kanonopstelling gevonden te hebben, genoten we van het winderige uitzicht en zagen een veerboot van Nordlink binnenkomen. Dan besef je hoe goed de locatie voor de geschutsopstelling in WW II gekozen was.

Orkney 2015 (8)

Net aangekomen en al heerlijk genietend van het schitterende uitzicht

De terugtocht naar de auto was veel korter in afstand. In tijd niet echt, er was enig oponthoud omdat er nu toch een aaibare poes opdook. Op de heenweg hadden de wel zichtbare katachtigen aan ons geen enkele aandacht geschonken.

Tot haar verbazing mocht Carola naar huis rijden. Met de opmerking: ” heb je even tijd” installeerde zij zich op de bestuurdersstoel en keek hoe alles werkte. Met gemak stak ze de voor mij grote auto uit en zocht de linker rijbaan. Tot de eerste, en op deze route enige, rotonde ging alles goed. Direct na de rotonde was een ingrijpen van Alexander “waar ga jij heen?” voldoende om haar weer op de in Schotland juiste baan te brengen. De rest van de weg was geen probleem en kwamen we veilig thuis en dat is het belangrijkste. Ank werd per telefoon van alles op de hoogte gebracht en voor mij was het om half elf bedtijd. 

8 juni
Vandaag was het voor Orkney begrippen mooi weer. Overwegend scheen de zon tot ongeveer vier uur. Pas na vieren vielen er wat buitjes. Maar die waren niet meer dan wat spetters. In de morgen heb ik zelfs op het bankje bij ons huisje in de zon zitten lezen. Omstreeks 1 uur vertrokken we richting het gebied Tankerness, dat ligt ten noord-oosten van Kirkwall Airport. Buiten een klein wandelingetje langs het ‘strandje’ Mill Sand was er niet veel te zien. Helaas was de archeologische locatie Mine Howe, net als vorig jaar, dicht en uitgestorven. Voor Alexander een teleurstelling. Daarna hebben we de A960 gevolgd richting het gebied Deerness. Carola en Alexander hebben over het strandje aan de Taracliff Bay gezocht naar de restanten van de Dingy’s Howe Broch. Die vielen tegen! Omdat de middag vorderde, hebben we het gebied niet helemaal verkend maar zijn we via de A960 en de B 9050 doorgereden naar wat heet The Gloup. Een diepe ondergrondse doorsnijding van de kustlijn.

Orkney 2015 (21)

The Gloup

Vlak bij het parkeerterreintje bevindt zich een informatieruimte met veel foto’s en opstellingen die iets vertellen over de natuur en archeologische waarden die in het gebied te vinden zijn. Ook is er nadere informatie te vinden over een aantal wandelroutes door het nabij gelegen natuurreservaat. Na de wandeling naar The Gloup besloten we te wandelen naar de Brough of Deerness. Een rotsformatie voor de kust die steil vanaf zeeniveau op rijst.

Orkney 2015 (26)

De wandeling naar de Brough of Deerness

Op de Brough bevinden zich de resten van een nederzetting en een kapel. De laatste is nog goed zichtbaar inclusief het altaar, waarop ik na de zware klim omhoog even heb uitgerust. Op de heenweg hebben we een route gevolgd dicht bij de kustlijn. Een route die begaanbaar was en soms leek op een pad. Op de terugweg kozen we bewust voor de wat hoger gelegen vermoedelijke officiële route.

Orkney 2015 (30)

Resten van een nederzetting en een kapel, waar het even rustig vertoeven was

Orkney 2015 (34)

Op de terugweg

We besloten te rijden naar een bistro met een bijzondere eigenaar die we vorig jaar hadden ontmoet. De Skerries Bistro  ligt aan de zuidkust van South Ronaldsay en dat is een heel eind rijden vanaf ons huisje en vanaf Deerness. Gelukkig gingen ze precies open toen wij aankwamen en bleek Hamish in de buurt. Hij herkende ons niet direct, maar gedurende het gesprek ging het hem dagen en vulde hij onze herinneringen aan met de zijne. We hadden voor Hamish het boek “Opgravingen in Bergen op Zoom” meegenomen. Hamish vroeg om er een handtekening in te zetten wat Alexander met tekst met liefde deed. Alexander en ik bestelden als voorgerecht de garnalensalade. Carola koos voor het ’trio Orkney Salmon’ dat bleek zalm op drie manieren. De voorgerechten gingen er goed in. Wat er ook goed in ging waren de zachte en toch compacte broodjes. Het smaakte net als vorig jaar: allemaal uitstekend. Met de goede herinneringen aan de scallops van vorige jaar koos Alexander ook nu voor de met de hand opgedoken coquilles. Ze waren zoals vorig jaar: nergens beter! Carola koos de vlees lasagne. Ook dat was geen teleurstelling het verdween in een rap tempo. Ook de aardappelbrokjes van mij en Alexander vormden een welkome energiebron voor onze Carol. Ik was gegaan voor de salmon patties het gerecht wat Carola vorig jaar had gegeten en dat haar goed was bevallen. Ik kon dat oordeel bevestigen. Als nagerecht koos Alexander voor de ‘Orkney fudge cheesecake’. Zijn commentaar: nergens zo goed als in Engeland.

Voldaan gingen we op huis aan. Onderweg deden we in Kirkwall nog even boodschappen bij Tesco. Helaas hadden ze geen Aleve of Midalgan. Ik zal het nog even moeten uitzingen met de paar Aleve tabletten die ik heb meegenomen. Het is jaren geleden dat ik zo’n pijn had in mijn benen. Morgen toch maar even op zoek naar een apotheek. 

9 juni
Vandaag sluierbewolking met geregeld de zon die tegen 6 uur in de middag steeds vaker achter de bewolking verdween. Vandaag een dagje Kirkwall. Aan het begin van de middag zijn we vertrokken richting Kirkwall. De eerste bestemming was de locatie van Highland Park, één van de in Kirkwall gevestigde whisky producenten. Alexander ging de excursie bespreken. Hij met een uitgebreide proeverij. Carola en ik zijn niet zo van de whisky, dus proeven, laat staan uitgebreid proeven laten we graag aan de expert over. We reden daarna naar de Tesco en parkeerden daar de auto. Dat is makkelijk te vinden en ik hoef dan met de auto het centrum niet in. Maar niet onbelangrijk, we zijn immers zuinige Hollanders, het is gratis. Niet dat parkeren in Kirkwall duur is. Aan de rand van het centrum, kun je ‘bewaakt’ ( het terrein ligt voor het politiebureau), voor het kapitale bedrag van £ 1 een hele dag parkeren. Het starttarief is 40 pence voor het eerste uur. Dat is centrum bezoek bevorderen! Wethouder Linssen zou er een voorbeeld aan kunnen nemen!

Orkney 2015 (83)

We starten met een bezoek aan de restanten van het kasteel/paleis van de Earls. Ik maakte nog een foto van een hoog geëerd gezelschap dat zich vanuit een prominent raam op de eerste verdieping liet vereeuwigen aanschouw de adellijke houding en welwillendheid.

Orkney 2015 (62)

hooggeëerd gezelschap

Daarna bezochten we het voormalige paleis van de bisschop. Daar lukte het Alexander om een wel heel hoog verheven (kerktoren niveau) jonkvrouwe vast te leggen op de gevoelige plaat.

Orkney 2015 (78)

jonkvrouwe op kerktorenniveau

Onderstaand nog foto’s die een aardige indruk geven van de restanten van het kasteel/paleis van de Earls en het voormalige paleis van de bisschop.

Orkney 2015 (40)

kasteel/paleis van de earls

Orkney 2015 (42)

Galerij in het kasteel/paleis van de Earls

Orkney 2015 (43)

Keuken van het paleis/kasteel van de Earls

Orkney 2015 (49)

Ontvangstzaal van het kasteel/paleis van de Earls

Orkney 2015 (56)

Vrouwelijk schoon

Orkney 2015 (69)

Grote zaal Paleis van de Bisschop

Orkney 2015 (58)

Vanuit het Paleis van de Bisschop hadden we een mooi uitzicht op de Kathedraal en de begraafplaats. Aan de kathedraal hebben we vorig jaar een bezoek gebracht, dus die sloegen we nu over.

Orkney 2015 (74)

Uitzicht op de kathedraal en de begraafplaats

Orkney 2015 (82)

imposante toegang tot de Kathedraal

Toen togen wij richting de winkelstraat. Waar we op een achterplaatsje een winkeltje ontdekte waar we kaas in pepertjes kochten, koekjes van meel van de Orkney’s die we vorig jaar lekker vonden en hadden gekocht bij een molenaar, een plak “apple crumble chocolate” (Carola’s idee van lekker!) en Alexander whisky miniatuurtjes.  Verderop in de straat vonden we een apotheker. Geen Aleve of Midalgan maar wel zaken die mogelijk qua werking in de buurt zouden kunnen komen. We kochten ook een middeltje wat misschien zou kunnen helpen tegen het ontstoken tandvlees van Alexander. Onderwijl kocht Alexander het eerste archeologische boek van deze reis.

Toen begon de speurtocht naar een winkeltje waar Alexander een jaar geleden miniatuur Dalecs (machines uit de Doctor Who serie) gezien had. In zijn herinnering was het een winkeltje nabij een steegje waarin vorig jaar gewerkt werd. Na vele omzwervingen dachten we het steegje gevonden te hebben. Maar geen winkeltje laat staan Dalecs! We begonnen te twijfelen aan onze herinnering. Was het dan misschien ergens anders?  Daarna vereerden wij de plaatselijk VVV met een bezoek. Op zoek naar informatie over de veerdiensten. Wat was het eerste wat wij vonden? Dalecs! Ze waren te koop bij Harray Potter in Stromness! We verlieten de VVV met de veerdienst informatie en met een aantal inkopen. Mijn benen vertelden mij dat we klaar waren met lopen en ter plekke of in Stromness gingen eten. Het werd op verzoek van mijn gezelschap ter plekke. Het Albert Hotel.

Carola ging voor de tomatensoep. Die bleek met een vork te eten. Machtig, vullend en lekker. Alexander ging voor de ‘crispy chicken goujons’, crispy en lekker. Carola had spijt van haar keuze. Ik denk dat ik wel weet wat ze daar een volgende keer zal bestellen. Ik ging voor een garnalencocktail. Die kon er mee door. Het erbij geserveerde beboterde brood vond Carola wel lekker. Als hoofdgerecht koos ik de homemade lasagne. Daar was niets mis mee. Het smaakte goed. Carola bestelde de ‘Hunter’s chicken sizzler’ die ging er tot het allerlaatste vastgebakken kruimeltje in. Het smaakte! Alexander bestelde een Cajun gespijsde zalmfilet. Het smaakte goed maar de tandvleesproblemen ontnam veel van het genoegen. Na een bezoek voor wat boodschappen aan Tesco togen we huiswaarts waar we tegen achten de bank op zochten. 

10 juni
De dag begon bewolkt. In de loop van de dag brak de bewolking en tegen vier uur was het bijna helemaal helder en zonnig. Vandaag vertrokken we omstreeks half twee richting Stromness. We parkeerden zoals gebruikelijk op het parkeerterreintje voor de Ferry Inn. Overdag is het daar tot vijf uur betaald parkeren voor maximaal 3 uur parkeertijd. Vlak nadat we aan de wandeling begonnen zag ik ineens fier, boven alle masten in de haven uit, de Nederlandse vlag wapperen aan een prachtige driemaster. Het bleek de Thalasse. We liepen een pier op om dit prachtige schip te fotograferen.

Orkney 2015 (97) Orkney 2015 (98)

Daarna togen we naar de Harray Potter shop op zoek naar Dalec’s en mogelijk ander aardewerk. Het was een piepklein winkeltje met een praatgrage, tree huggende, TV loze, circa vijftigjarige verkoopster die alle ambachtslieden en kunstenaars van het eiland trachtte te promoten. Ze verkocht toch mooi voor ruim £ 70 aan Alexander. De kans is groot dat we ook aan de echte Harray Potter, Andrew J. Appleby te Harray een bezoek brengen om te kijken of hij ook replica’s kan maken. Carola en Alexander brachten de aankopen terug naar de auto, terwijl ik vast doorliep naar het Stromness museum. Onderweg wist ik al dat ik lang op ze zou moeten wachten. Het winkeltje catprotection was open met als hoofdattractie de rode kater Moxie en ik kwam op de route ook nog een prachtige lapjes poes tegen die zich door mij graag liet aaien. Ik kon inderdaad wachten. Een oude man is geen partij voor naar later bleek drie poezenbeesten.

Orkney 2015 (91)

Moxie

Uiteindelijk werd het museum bereikt. Zoals op de eilanden gebruikelijk, is een plaatselijk museum een allegaartje van allerlei spullen die verhalen over de eigen helden en geschiedenis vertellen. In dit geval vooral scheepvaart, een ontdekkingsreiziger in het hoge noorden van Canada, visserij en walvisvaart, het afzinken van de Duitse vloot in 1919 in Scapa Flow en natuurlijk archeologie. In de resterende openingstijd werd de benedenverdieping al niet helemaal bekeken, laat staan de bovenverdieping. We zullen terug moeten keren. Dat is geen probleem want onze kaartjes blijven een week geldig. Misschien een idee voor het Markiezenhof?

Na het sluiten van het museum liepen we naar de haven en gaf Alexander zich geheel over aan zijn gave, fotografie in opdracht. Een kreeft in een steen, een hotel en een wat stijve blote dame.

Orkney 2015 (103)

Hotel Stromness

Orkney 2015 (92)

Niet alleen kreeft voor het avondeten!

Orkney 2015 (100)

Voor het avondeten kozen we dit keer niet voor Hotel Stromness, dat was al op de foto gezet. We kozen voor de Ferry Inn. Carola koos als voorgerecht de Orkney Grimbster cheese (gefrituurde kaas met een gepaneerd korstje). Het smaakte haar wel. Alexander ging voor een krab en garnalen cocktail. De echte krab en de garnalen smaakten hem goed. Ik ging voor een chowder, een gerecht dat ik in dat restaurant ook vorig jaar een keer genomen had. Het is een soort gebonden vissoep en bevat allerlei soorten vis en aardappelen. Ik at ongeveer de helft en Alexander en Carola maakten de rest soldaat. De niet visliefhebber Carola keek wel even vreemd op toen ze kauwde op iets taais, het was een stukje inktvis. Nu weet ze hoe dat proeft.  Als hoofdgerecht ging Carola voor een 8 oz. sirloin steak met pepersaus. De steak smaakte goed maar koelde wel snel af. De pepersaus ging na proeven voor haar gelijk in de ban. Veel te heet. Alexander ontfermde zich er snel over, hij houdt wel van gepeperd. Alexander had een plateau zeevruchten. Een mooi bord met tal van lekkers wat de zee voortbrengt. Maar nadat hij de kreeft bij Hamish in de Skerries bistro heeft gezien is iedere andere kreeft te klein.  Hoewel ik een gegrilde zalm had besteld kreeg ik een gegrilde haddock. De schelvis smaakte goed. Op de terugweg reed Carola en inclusief de boodschappen doen bracht ze ons omstreeks  acht uur veilig thuis. 

11 juni
Het weer viel tegen. Er was mooi weer voorspeld maar het bleef alleen tot pakweg half elf zonnig. Daarna betrok het en dat bleef bijna de hele dag zo. De bewolking werd wel zo nu en dan wat dunner. Omstreeks half acht kwam min of meer permanent een bleek, maar voor het rijden lastig, zonnetje door. Laag staand en soms recht voor onze rijroute.

De eerste stop was Harray Potter. Alexander wilde graag aan de heer Appleby, de pottenbakker, vragen of hij misschien iemand wist, wie in staat was replica’s te maken van een soort van bewerkte ballen gevonden bij Skara Brae en elders in Schotland. Helaas de heer Appleby was afwezig. Hij was bier aan het regelen voor zijn boekpresentatie. Onze conclusie was dan gaan we daar binnenkort maar naar toe. Daar zou hij immers wel aanwezig zijn. Alexander kocht er nog wel twee zwarte Dalec’s. De tweede stop was de Tingwall ferryhaven waar we de ferry naar Rousay boekten. Met maar negen autoplaatsen en weinig afvaarten was het een beetje puzzelen, maar zaterdag gaan we. Qua weer misschien niet de mooiste dag maar voor een echte liefhebber mag dat de pret niet drukken.

Daarna richting Kirkwall om te pinnen en dan naar de plek waar ik Alexander en Carola af ging zetten voor een mooie wandeling. Hun startplek was de parkeerplaats bij een lokatie die op de kaart aangegeven staat als Springfield. De wandeling ging eerst naar het Covenanters Memorial en daarna langs de kustlijn naar het noorden naar Mull Head en dan weer langs de kustlijn naar het zuiden langs de Brough of Deerness en The Gloup naar een parkeerplek bij het informatie centrum voor het Mull Head reservaat. Het werd een bijzondere tocht. Niet alleen vanwege het landschap en de vele vergezichten, maar voor het eerst, en mogelijk voor het laatst, van hun leven zagen ze een groepje Orka’s. Zeker twee volwassenen en minimaal twee jongere. Wilma (mijn nicht) en haar man Andre reizen al jaren de wereld rond onder andere op zoek naar walvisachtigen en hen was het nog nooit gelukt ze te spotten. Bij de Brough, waar ik ze opwachtte, kwamen ze vol van wat ze gezien hadden aan. Ik had het helaas gemist. Maar was blij met hun ervaring. Zien van Orca’s in de natuur is een ervaring om nooit te vergeten.

Orkney 2015 (139)

Ook zeehonden lagen op hun gemak de wandelaars te bestuderen

 Orkney 2015 (126) Orkney 2015 (145)

 

 

Orkney 2015 (164)Orkney 2015 (167)Orkney 2015 (168)Orkney 2015 (170)

 

Op de afzetplek was nog iets bijzonders. Gelegen in de middle of nowhere parkeerde vlak na onze aankomst een bus, een mobile bibliotheek. De chauffeur vertelde dat dit een plek was waar mensen naar toe kwamen. Ik vond het een raar verhaal. Maar toen ik wegreed kwam er wel een auto de parkeerplek op gereden.

Orkney 2015 (104)

De volgende stop was het restaurant van Hamish. We waren weer de eerste klanten. Carola en ik namen een groentesoep. Het bleek een gebonden wortelsoep. Voor een wortelsoep vast niet slecht, maar onze verwachting was anders. Alexander nam de ons wel bekende garnalensalade, die was goed. Als hoofdgerecht nam Alexander een halve kreeft. Kijk naar de foto en oordeel zelf! Hij zag er niet alleen fantastisch uit hij smaakte Alexander ook fantastisch en dat voor £ 20!!

Orkney 2015 (182) Orkney 2015 (183) Orkney 2015 (184)

Carola die, op zalm na, niet houdt van vis ging voor de zalmkoekjes, net als vorig jaar smaakten ze uitstekend. Ik ging voor de heilbot. Een prachtig en heerlijk gerecht. Alexander nam als nagerecht de Orkney fudge cheese die hij in dit restaurant al eerder nuttigde. Het was geen teleurstelling. Carola nam een fruitcake. Hij smaakte fris en lekker. Ik nam ook een paar happen en deelde haar oordeel. Inclusief de drankjes kostte deze maaltijd £ 81.50 geen geld voor het gebodene van hoge kwaliteit. Ik kan de Skerries Bistro op South Ronaldsay van harte aanbevelen.

Orkney 2015 (185) Orkney 2015 (186)

Net op de terug weg naar ons huisje ontdekte Alexander de vermissing van zijn gekochte Dalec’s. Had dr. Who ze geëlimineerd of had vader ze, in een vlaag van verveling, onoplettendheid en opruimwoede, per ongeluk met het opruimen van de auto in de afvalbak op het parkeerterrein bij The Gloup weggegooid? Na een grondig leeghalen van die afvalbak bleek het laatste. Na veel afval van onbekende herkomst dook het verfrommelde zakje met de twee mini Dalec’s, tot grote opluchting op. Waarna we de afvalbak weer vulden.

Eind goed al goed. Omstreeks tien uur, Engelse tijd, vleide ik mijn pijnlijke benen op de bank en keek naar het Schotse journaal. 

Orkney 2015 (188)

Na het eten konden we op de terugweg nog genieten van een mooie zonsondergang

12 juni
Vandaag was het weer redelijk. In de vroege morgen heel helder en zonnig. Maar om acht uur was het geheel bewolkt en viel er een buitje. Verder bleef het gesloten wolkendek bijna de gehele dag.

Vroeg in de middag gingen we naar Stromness. Er werden wat presentjes gekocht en wat boeken. En heel veel poezen geaaid en met snoepjes verleidt.

Orkney 2015 (196)

Uiteindelijk bereikten we toch het museum en werd de tentoonstelling op de eerste verdieping bekeken. Op de terugweg naar de auto werden wederom veel poezen geaaid en gevoederd.

Orkney 2015 (201)

Omstreeks half zes richting Kirkwall voor de boekpresentatie van Andrew Appleby, die Alexander zou bezoeken. Bij het uitrijden van de oprit van ons complex verbaasden we ons over de file van gauw 300 meter vanwege wegwerkzaamheden. Wij gingen de goede kant op. Terwijl Alexander de boekpresentatie bezocht deed ik boodschappen bij Tesco. Omstreeks acht uur was hij vol met verhalen terug bij de auto. Op de terugweg naar Finstown werd getankt.

Bij thuiskomst was Carola begonnen met het bereiden van een pastamaaltijd en bleek er een wasje in het gangetje te hangen. De maaltijd werd in twee gangen genuttigd en smaakte wonderwel. We gingen vroeg naar bed zodat we goed voorbereid aan de dag van morgen zouden kunnen beginnen. 

13 juni
Vandaag was iedereen vroeg uit de veren omdat de boot naar Rousay niet op ons zou wachten. Het weer zou de hele dag wisselvallig blijven met mooie luchten en relatief veel zon. Met weinig wind en zo nu en dan een spatje regen. We vertrokken omstreeks acht uur om op tijd te zijn in Tingwall voor de ferry. Bij aankomst lag de Eynhallow, genoemd naar een klein eilandje tussen Mainland en Rousay, al klaar. Mijn bange vermoeden werd bewaarheid. Het is een schip dat je achteruitrijdend op moet. Ik ben daar geen ster in en ook Carola dacht: dat moet snel en goed, doe mij maar even niet. Van het schip kwam een jonge vrouwelijke dekhulp die bereid bleek de voor mij grote Ford Fiesta aan boord te rijden. Bijkomend voordeel: onze auto kwam als laatste aan boord, dus ik mocht als eerste wegrijden. Ze was verguld met de £ 5 tip. Hoewel ze bleef zeggen dat het teveel was. Maar het was een kleine prijs voor mijn opluchting. Circa 30 minuten later liepen we het haventje van Rousay, Brinian, binnen. Ons eerste bezoek was het Heritage Centre. Daar was veel informatie over het eiland en de opgravingen te lezen. Daarna begon onze tocht langs tal van opgravingen.

Orkney 2015 (206)

De ferry naar Rousay

De eerste was Taversoe Tuick. Een tombe in twee verdiepingen. Toen Blackhammer en daarna Knowe of Yarso, dat we bereikten na een steile klim. Alexander zijn enthousiasme groeide met iedere tombe. Alexander en Carola besloten nog twee hooggelegen tombes te zoeken die wel op de kaart stonden, maar waar geen richtingbordjes van waren te vinden. Ik besloot terug te keren naar de auto en hen via de weg te volgen. Nabij het gehucht Hullion spotte ik hen weer. Ze waren op zoek naar de Knowe of Lairo, die ze uiteindelijk vonden. Ik probeerde hen ook te bereiken maar dat lukte niet direct. Toen een vrouw mij over een hek zag klimmen wees ze mij een makkelijker weg en kon ik de kinderen bereiken en hen de route naar de auto duiden.

Orkney 2015 (214)

De tombe van Taversoe Tuick

Orkney 2015 (229) Orkney 2015 (234)

Orkney 2015 (238)

Op de weg naar de twee hooggelegen tombes hadden Alexander en Carola nog een mooie ontmoeting

De tombe Knowe of Lairo bleek een heel bijzondere. Ik ben er zelf wel bij geweest maar niet in. De tombe ingang was heel laag en circa drie meter lang. Alexander kon alleen maar tijgerend en ontdaan van jas en trui zich er door wurmen. De tombe is bijzonder omdat hij in tegenstelling tot de anderen van binnen lang, smal en hoog is. Omdat bordjes ontbreken en je hem van de weg niet snel als zodanig herkent zullen slechts weinig mensen er van kunnen genieten zoals Alexander en Carola.

Orkney 2015 (244) Orkney 2015 (245) Orkney 2015 (246) Orkney 2015 (251)

Nabij het gehucht Hullion wasten de kinderen hun handen en armen in een beek. De blubber op hun broeken droogde in de loop van de dag op.

De volgende stop was Mid Howe. Broch en tombe.

Orkney 2015 (257)

Broche of Mid Howe

Deze tombe is afgedekt ter bescherming tegen weer en wind. Vanaf de weg zagen we een groot gebouw, veel groter dan welke tot nu toe bezichtigde tombe. Toen we het gebouw betraden waren we met stomheid geslagen. De tombe vulde dit gebouw. De tombe is volgens Historic Scotland 32,5 meter lang met muren tot wel 5 meter dik, opgebouwd met stenen die grotendeels niet uit de directe omgeving kwamen vulden vrijwel het gehele vloeroppervlak. Middels een loopbrug was de onderliggende tombe (zonder dak) te bekijken. Het bouwen moet een enorm werk zijn geweest.

Orkney 2015 (260)

Tombe van Mid Howe

Orkney 2015 (271)

Tombe van Mid Howe

Daarna werd de broch met bijgebouwen bekeken.  Ik besloot terug te keren naar de auto wat een hele klim was.

Orkney 2015 (274)

Broch van Mid Howe

Orkney 2015 (285)

Broch van Mid Howe

Orkney 2015 (295)

Broch van Mid Howe

Alexander en Carola besloten de op de kaart staande wandelroute langs nog enkele interessant lijkende locaties te nemen. Dat bleek een teleurstelling, geen bordjes en feitelijk geen wandelpaden. Na een uur kwamen ook zij bij de auto aan. Wel veel zeehonden gezien maar weinig zaken die wel op de kaart stonden. Hoewel een dag van ruim acht uur lang lijkt, vlogen de uren om. 

We besloten de ‘rondweg’ verder te volgen. We genoten van een aantal vergezichten en stopten bij Nousty Sand. Een strandje met veel stinkend rottend zeewier. Nabij Faraclett wilden Carola en Alexander nog een wandeling door een natuurgebied maken, maar dat strandde op een wei met stieren. We besloten richting de haven te gaan en daar wat te drinken.

Onderweg kwamen we bij de locatie Bellona, circa 800 meter landinwaards gelegen, wel heel bijzondere zaken tegen. Een vuurtoren en omhoogstekende walvisstaart en onze ferry gestrand op een berg.

Orkney 2015 (330) Orkney 2015 (331) Orkney 2015 (332)

Bij de haven dronken we wat in een bar/restaurant zoals alleen de Britten ze kennen met roddelende lokalo’s aan de bar. Circa 4 procent van de lokale populatie van 200 bewoners zat om vijf uur in de middag binnen. De warme choco smaakte mij uitstekend en terwijl Alexander nagenoot van een Scapa whisky besloten Carola en ik nog even het dorp Brinian te bezichtigen. We bekeken het oorlogsmonument en een winkeltje met lokaal gemaakte ambachtelijke ‘kunst’. We kochten een door lokale schoolkinderen gemaakte sleutel hanger. De vriendelijk dame vertelde honderduit en verpakte de hanger in een zelfgemaakt zakje van uit een vogeltijdschrift geknipte plaatjes. Carola vond nog een rode kater die onze harten stal. Er werd een spurt gemaakt naar de auto om ook deze allemansvriend te voeden. Maar al snel riep de Eynhallow ons weer. Zij zou niet wachten en het was de laatste afvaart. De jonge dekhulp zette de auto weer veilig aan boord en was blij met de tip. Hoewel ze steeds benadrukte dat het niet nodig was. En weer konden we als eerste auto van boord. Op de vaart terug genoot Carola op het bovendek/op de brug van de zon en de zeewind. Ondanks de bemodderde kleding, die al wat toonbaarder was geworden door wat afkloppen, besloten we rechtstreeks naar Stromness Hotel te gaan. We hadden honger na zo’n dag in de buitenlucht.

Het menu bleek veranderd en dat maakte kiezen wat moeilijker. Alexander ging voor de sesam chicken. Geen slecht gerecht maar hij vond de smaak van de sesamzaadjes te overheersend. De chicken sizzler ging er ondanks, naar de mening van Alexander, te weinig saus in als koek. Zijn nu bijna traditionele nagerecht cheesecake verdween rap. Carola ging voor de heldere groentesoep. Na alle gebonden soepen was dit bijna Nederlandse recept meer dan welkom. Daarna ging ze voor een steak pie. Een stoofpotje met een bladerdeeg broodje dat warm opgediend wordt en goed smaakte. Ik at een garnalencocktail en een gegrilde zee schotel. De vis smaakte goed maar de coquilles zijn aan mij niet besteed. Na boodschappen doen bij The Co-operative kwamen we tegen negenen, met Carola aan het stuur weer veilig thuis.  

14 juni 
De hele dag was het wisselend bewolkt met zo nu en dan een buitje en wat zon. Na de vermoeiende dag van gisteren was iedereen lui en niet vooruit te branden. Carola had gisteren tot over twaalven in bad gelegen en was de laatste die opstond. Tegen vijven besloten Carola en Alexander in de buurt een wandeling te maken en ontdekten een park, dat op kosten van een privé persoon was aangelegd, voor de gemeenschap van Finstown. Een fors park voor een klein plaatsje. Ik zie dat in Bergen niet zo gauw gebeuren. Tegen zevenen reed Carola ons naar Stromness voor het avondeten.

Alexander en Carola namen een gezamenlijk 2-persoons voorgerecht. Een schaal gevuld met kleine gerechtjes van kip, vis, gekruide groenten. Het beviel. Ik was gegaan voor de groentesoep die goed smaakte en Carola die een deel opat deelde die mening. Ook het bijgevoegde broodje was heerlijk. Alexander en ik gingen voor de filet steak het smaakte goed, maar rare en medium zijn hier toch wat anders dan bij ons. Wederom was de medium van Alexander te ver door gebakken. De rare van mij had ook wat minder door gebakken mogen zijn. Carola ging voor de chicken haggis. De haggis was lekker, maar de kip was wat droog. Alexander nam als nagerecht, even nadenken… Cheese cake! Hij zal in Bergen af moeten kicken. Na een bezoek aan de supermarkt voor onder andere Strepsils voor mijn keelpijn bracht Carola ons weer veilig thuis.  

15 juni 
Vandaag gingen we omstreeks half een naar Kirkwall in de verwachting dat de excursie bij Highland Park om half twee was. We hadden ons vergist, het was half drie. We gingen toen maar naar de haven om onze vaartocht naar North Ronaldsay en Papa Westray te bespreken. De twee meest noordelijke eilanden. We varen met de ferry en vertrekken voor de terugtocht als de passagiers en vracht zijn uitgeladen en de nieuwe lading passagiers en vracht weer is ingeladen. Daarna zijn we medicijn voor Alexander zijn tandvlees op voorraad gaan kopen. Eindelijk hebben we iets gevonden dat net als het niet meer verkrijgbare Bocasan helpt. Het is echter in Nederland vermoedelijk niet verkrijgbaar dus kochten we de gehele voorraad (drie doosjes gel) op. Het is immers tot 2017/2018 goed en in de koelkast vermoedelijk langer. Daarna nog een cadeautje voor mij zelf besteld. Een kilt speld. Een zilveren bijl met runen inscriptie. Morgen kunnen we hem op halen. Daarna gingen we terug naar Highland Park. De gids was een aardige man op leeftijd, die met liefde en passie sprak over het bedrijf maar vooral over de ambachtelijke manier van whisky bereiding.  Ik begrijp nu waarom deze whisky zo veel kost. Feitelijk is de bereiding nog hetzelfde als meer dan honderd jaar geleden. De nieuwste oven is meer dan honderd jaar oud. Het keren van de ontkiemende gerst gebeurt, net als bij het begin van hun productie (1798), nog met de hand. Alexander genoot. Het proeven ( Alexander zeven jaargangen) van 12 tot 30 jaar oude malts is een staaltje van promotie. Buiten ons was er een echtpaar van de Hebriden en twee mannen uit Zweden, de proever en een relatief jongeman die notities maakte en soms aan de discussie deelnam als met name de proever er om vroeg. Het proeflokaal was alleen al een bezoek waard. De inrichting was bijna museumwaardig. Maar ook verkoopgericht. De mannen kwamen goed over en namen de tijd. In mijn ogen kreeg Alexander een compliment toen hij in tegenstelling tot de anderen stelde dat de 21 jarige voor hem het lekkerst was. De proever reageerde daarop met de opmerking dat de Highland Park whisky vermoedelijk rond het 20ste jaar haar optimum bereikte.

Orkney 2015 (359)

De ontvangsthal van Highland Park

Orkney 2015 (360)

De gids die ons rondleidde had ook in Vlissingen gewerkt

Orkney 2015 (383)

De proeverij

Orkney 2015 (366) Orkney 2015 (368) Orkney 2015 (372)

Na de proeverij en de nodige aankopen, waaronder twee verjaardagscadeautjes voor Alexander, ging de reis naar de Skerries bistro van Hamish. Bij het wandelen naar de auto zweefde Alexander bijna. Totaal acht whisky’s proeven ( inclusief die van mij) kan ook bij Alexander in de benen gaan zitten.

Het weer was de hele dag min of meer als gisteren. Bewolkt met zo nu en dan een flauw of helder zonnetje. Voor het eten hebben we op verzoek van Carola eerst nog een ruim uur langs de meest zuidelijke kliffen van Orkney gewandeld.

Orkney 2015 (404)

Leuk foto effect: Carola staat gewoon rechtop, maar de rotsformatie was schuin

Orkney 2015 (387) Orkney 2015 (391) Orkney 2015 (408)

Alexander en ik gingen voor de seafood starter. Een koud visgerecht met zure haring, zalm (op twee manieren) makreel, krab en garnalen. Het smaakte goed. Mijn hoofdgerecht was heilbot. Een deel ging naar Alexander want die koos voor langoustines en wilde, zo had hij eerder aangekondigd, ook de heilbot proberen. Maar het bord langoustines dat hij een vorige keer zag had hem verleid. Hamish kwam speciaal uit de keuken om te zien welk bord voor Alexander was. Maar toen hij zag dat Alexander eerst een fors stuk van mijn heilbot at was hij tevreden. Zijn werk moest wel geproefd worden! De heilbot was heerlijk. Alexander verorberde de langoustines met het nodige gekraak. Het smaakte hem goed. Carola was wederom gegaan voor het trio van Orkney zalm en als hoofdgerecht de eend. Op de saus bij de eend na ( te zoet) vond ze alles heerlijk. Als nagerecht at Carola de vruchtencake die ze de vorige keer ook nam en Alexander smulde weer van de Orkney fudge cheese. We namen uitgebreid afscheid van Hamish. We hopen elkaar de komende jaren nog eens te zien.

De verre thuisreis deed Carola. En weer lukte het om veilig thuis te komen.

16 juni 
Het was mooi weer voor een vaartocht. Een gezonde bries en geregeld zon. Tot omstreeks drie uur, toen begon het te regenen en de Orkney’s werden mistig en nat. 

We vertrokken omstreeks 9.15 richting Kirkwall en haalde bij Aurora de door mij bestelde kiltspeld op. Daarna wandelden we naar de ferry die de hele dag ons ’thuis’ zou zijn, de Earl Thorfinn. Veel vracht werd aan boord gereden en een tiental passagiers en twee auto’s zouden de reis gaan maken. Hij vertrok ongeveer op tijd en het eerste deel van de reis begon. De route naar de haven van North Ronaldsay voerde ons langs de kusten van Mainland, Shapinsay, Gairsay, Wyre, Egilsay, Eday, Faray en Sanday (alleen de grotere eilanden zijn genoemd).

Orkney 2015 (418) Orkney 2015 (432) Orkney 2015 (446) Orkney 2015 (464)

De ‘haven’ van North Ronaldsay bestaat uit niet meer dan een pier waarlangs de Earl Thorfinn afmeerde. We gingen even van boord en Alexander en Carola maakten een wandelingetje. Alle vracht moest van en aan boord met een kraan geladen worden. We vertrokken redelijk volgens schema. Maar toen we buitengaats waren, keerde het schip plotseling. Iedereen inclusief een echtpaar dat op Papa Westray woonde was verbaasd en nieuwsgierig wat er aan de hand was. Ze bleken een mysterieus pakje vergeten te zijn, bestemd voor de supermarkt van Papa Westray. Kennis die we opdeden door de zoomkwaliteit van de camera van Alexander. Het pakje verdween in een koelkist en dat was het. We zullen de inhoud nooit te weten komen. 

Orkney 2015 (466)

Het geheimzinnige pakje

We begonnen aan de etappe naar Papa Westray. De wateren tussen Sanday, North Ronaldsay, Papa Westray en Westray staan onder een duidelijke invloed van de Atlantische Oceaan. Op de reis over die wateren mochten we dan ook een forse deining ervaren. De 771 ton wegende Earl Thorfinn deinde mee. Alexander genoot ervan. De haven van Papa Westray bestond ook uit niet meer dan een pier. Ook hier maakten de kinderen een wandeling. Ik bleef aan boord om naar het in- en uitladen te kijken. Het uitladen, inclusief een auto ging snel. Het inladen duurde en duurde. Er werd hard gewerkt, maar er was veel vracht, die voor een groot deel bestond uit spullen van een aannemer die een karwei had afgerond. Toen de zware graafmachine (JCB) werd getild door de kraan helde het schip behoorlijk over. Maar ook die vracht kwam veilig aan boord.

Orkney 2015 (480) Orkney 2015 (481) Orkney 2015 (482)

We vertrokken, met een zestal passagiers die net als wij de tocht maakten om te varen, ruim een uur te laat. Carola had uitgedokterd dat op de kusten van Papa Westray en Westray puffins broeden. Ze gingen op de uitkijk en zij zag, zij het op afstand, de puffins die ze graag wou zien. We vielen daarna op de bank in slaap. De buitenlucht en de zeelucht hadden ons geveld. We kwamen te laat in Kirkwall aan. Na wat boodschappen gehaald te hebben reden we naar huis. De griep had mij zodanig te pakken dat we besloten thuis te blijven. Carola bereidde een pasta maaltijd die we verorberden en we gingen vroeg naar bed. 

17 juni
Ik wekte de kinderen vroeg want de boot, de Hoy Head, naar Flotta en Hoy zou niet op ons wachten. Het weer was de hele dag buiig met zo nu en dan toch wat zon. We kwamen op tijd in de haven van Houton aan en vertrokken stipt op tijd naar Flotta. Daar gingen twee auto’s en wat werkers van boord. De reis naar Hoy verliep voorspoedig. Samen met Carola verkende ik het schip. In de passagiersruimte, die zich benedendeks bevond, suggereerden kindertekeningen patrijspoorten met uitzichten op zeeleven. Verder was de ruimte kaal en donker. Carola bleef aan dek om van de uitzichten en de wind te genieten. Ik voegde mij bij de slapende Alexander in de auto. Hoy bleek te groot om alles te kunnen zien wat Alexander in zijn hoofd had om te doen  en te zien in de ruim zeven uur tot de laatste afvaart ons zou roepen. We verkenden eerst South Walls, een schiereiland van Hoy, dat middels een dam (The Ayre) met Hoy verbonden is. We bezochten een kustbatterij (gebouwd 1813/1815) en de Martello Tower. Hier werd Carola op een aparte manier in uniform op de gevoelige plaat vastgelegde door Alexander. We werden door een gids rondgeleid. De man was blij een bezoek te hebben op deze eenzame buitenpost. Daarna maakten Carola en Alexander een wandeling naar de vuurtoren op Cantick Head.

Orkney 2015 (511)

Martello Tower

Orkney 2015 (512)

Martello Tower

Orkney 2015 (516)

Martello Tower

Orkney 2015 (517)

Martello Tower

Orkney 2015 (502) Orkney 2015 (504)

We reden terug naar Hoy. Met Carola aan het stuur en stopten op tal van plaatsen om van de uitzichten te genieten. Alexander en Carola brachten een bezoek aan een opvallend graf in de heidevelden van een vrouw, Betty Corrigall die vanwege haar zelfmoord in de achttiende eeuw niet op het kerkhof begraven mocht worden.

Orkney 2015 (544)

Het graf van Betty Corrigall

Daarna bezochten zij de Dwarfie Stone. Een tombe uitgehakt in een steen.

Orkney 2015 (550)

Dwarfie Stone

Orkney 2015 (559)

Dwarfie Stone

Bij Rackwick wandelden we naar een strandje waar we genoten van de uitzichten op spectaculaire kliffen.

Orkney 2015 (564) Orkney 2015 (573)

Hierna nam ik het stuur weer over en stopten we nog op een aantal punten met mooie uitzichten.

Orkney 2015 (585) Orkney 2015 (589a) (1)

We waren op tijd voor de ferry die afgeladen de thuisreis aanvaardde. We gingen even langs huis om omstreeks halfzeven weer richting Kirkwall te gaan, waar Alexander een boektekensessie graag wilde bijwonen. Het ‘boek’ viel wat tegen en bleek toch meer een uitgebreide reclamefolder voor een bezoek aan The Ness of Brodgar. Het gebouw waar de tekensessie plaats vond was de school voor voortgezet onderwijs in Kirkwall met een mooie theaterzaal. Een prachtig gebouw dat je niet zou verwachten op een eilandengroep met ongeveer 22.000 inwoners.  Alexander sprak, na een introductie door de pottenbakker Andrew Appleby, ook de dame die de replica’s had gemaakt die in de Tomb of the Eagles  te zien waren. Helaas was ze niet bereid die voor Alexander te maken. Alexander besloot de laatste “opgravingen in Bergen op Zoom ” cadeau te doen aan Andrew. Die was er mee verguld.

Toen was het tijd om te gaan eten in het restaurant van het Albert Hotel. De keuken bleek nog open. Ik nam als voorgerecht de ‘smoked Orkney salmon’ die mij goed smaakte. Carola at het bijbehorende brood met smaak op. Carola en Alexander gingen voor de ‘ crispy chicken goujons’. Alexander zelfs voor een dubbel portie. Ze smaakten net als de vorige keer heerlijk. Net als de vorige keer ging ik voor de lasagne die net zo lekker smaakte als ik mij herinnerde.  Alexander ging voor de ‘spicy bean enchildas’, ze smaakten goed maar zijn maag bleek toch iets kleiner dan zijn ogen. Carola was gegaan voor de ‘ lamb cutlets’ ze waren heerlijk. We waren toe aan een eind van een lange dag. Na wat boodschappen reed Carola ons naar huis. 

18 juni
Het weer is de gehele vakantie globaal het zelfde gebleven. Wisselend bewolkt en zo nu een dan een bui of stormpje. De maximum temperatuur is de afgelopen veertien dagen steeds gebleven tussen de 11 en 14 graden. Vandaag was niet anders. We hebben er een rustdag van gemaakt. Uitslapen en alleen naar Kirkwall om voor 19 juni de ferry naar Westray te boeken. Op zich keer op keer bijzonder. Je boekt een ferryplek. Die plek wordt voor jou gereserveerd en dat is nodig want soms is er anders geen plek voor jou en als je vooruit wilt betalen is het antwoord: ” liever niet, wij voelen ons dan bezwaard, want mocht u plotseling niet kunnen dan kunnen wij u niet terug betalen.” Waar maken wij een dergelijke op service ingestelde benadering van klanten in Nederland nog mee?

Het diner hebben we weer genoten in het Stromness Hotel. Deels voor het eten, maar vooral omdat Carola nog een keer door Stromness wilde wandelen. Voor het uitzicht? Voor de gezellige straatjes? Voor de winkeltjes? Voor de mensen? NEE niet voor dat alles. Hoewel met ‘dat alles’ niets mis is. Ze wilde dat voor alle mooie, lieve, aanhalige en goed doorvoede poezen die er rondlopen. Die wou ze nog een keer felix kattensnoepjes voeren en vooral aaien, terwijl haar geliefde Alexander de katten fotografeert. Er komt vast een speciale editie op zijn website: De katten van Stromness. Er zitten hele bijzondere bij met een eigen vaste plek in de straat maar soms ook met een eigen stoel of slaapplek in een winkel, genaamd cat protection. Over het eten valt niet veel te vertellen. We gingen volledig op herhaling en het was zoals gebruikelijk heerlijk. Hulde voor het personeel en vooral de kok van Stromness Hotel. Het was ook dit jaar een waar genoegen.  

19 juni
Wisselend bewolkt met zo nu en dan een buitje en zo nu een dan een beetje zon. De wind minimaal windkracht zes en de temperatuur was maximaal 13 graden Celsius. Globaal zoals de voorgaande 13 dagen van ons verblijf op de Orkney’s.

We vertrokken omstreeks tien uur naar de ferryhaven van Kirkwall, waar de Earl Thorfinn op ons wachtte. Voor ruim 81 pond zou hij de auto en de twee volwassenen en één oude van dagen, met korting naar Westray brengen. Een vaartocht van ongeveer 1,5 uur.

We hebben eerst langs de westkust van Shapinsay gevaren en toen langs de westkust van Faray en de bij laagwater aan Faray vastzittende Holm of Faray. Daarna volgde een scherpe wending naar de zuidelijke oostkust van Westray om aan te meren bij de pier bij Sulland, een paar huizen waaronder een B&B annex cafeetje. We namen de B 9066 om bij een bordje puffin’s (papegaaiduikers) richting de startplaats van een wandelroute te gaan.

Orkney 2015 (600 alternatief)

Op de aangegeven parkeerplaats werd geparkeerd en we begonnen aan de wandeling over het aangegeven pad over de steile kliffen naar Castle o’ Burrian. De beloofde puffin’s werden ook echt geleverd. Op en in de rots voor de kust en op en in de kliffen onder onze voeten barstte het van de nesten van deze koddige vogels en van tal van meeuwachtigen. Na een uurtje besloot ik terug te gaan. Carola en Alexander bleven langer om tal van foto’s te maken en een gedeelte van de aangegeven wandeling te maken. Ik pikte ze halverwege de wandeling weer op.

Orkney 2015 (609) Orkney 2015 (624) Orkney 2015 (628) Orkney 2015 (660) Orkney 2015 (691) Orkney 2015 (701) Orkney 2015 (712) Orkney 2015 (733)

Daarna vervolgde we de B 9066 tot in het dorp Pierowall waar het heritage centre werd bezocht. Hier lag in de tuin het skelet van een potvis. Het heritage centre is een bezoek zeker waard. De gids vertelde wat er te zien was en kon vertellen waar er op dat moment opgegraven werd. Alexander kocht een replica van een beeldje wat enkele jaren geleden was opgegraven.

Orkney 2015 (739) Orkney 2015 (740)

Vandaar gingen we naar de opgraving in de duinen ten noorden van Noltland Castle. Na enige aarzeling liepen we de site op, maar bleven staan buiten de eigenlijke site waar de werkzaamheden plaatsvonden. Na een paar minuten kwam een vrouw, die vermoedelijk de leiding bij de opgraving had, op ons af en vertelde honderduit over de lopende opgraving en de problemen met het zand en de zee die de site in feite bedreigde. Alexander was in zijn nopjes en mocht op de site alles fotograferen.

Orkney 2015 (745) Orkney 2015 (748)

Leuk was ook de wijze waarop de opgravers zelf overzichtfoto’s maakten. Dit gebeurde met een fotocamera aan een vlieger.  De archeologe kwam vermoedelijk van het eiland zelf en wees Alexander op een andere lopende opgraving iets verder de duinen in.

Orkney 2015 (749)

Ook daar werden wij welwillend te woord gestaan door een zeer snel pratende Ier. Ook hier mocht Alexander fotograferen wat hij maar wilde. Vlak bij de site lagen de resten van de broch Knowe of Queen o’ Howe. Ook deze werd door de kinderen bezocht.

Orkney 2015 (750)

Toen reden we naar de imposante resten van het kasteel Noltland dat nooit was afgebouwd. Dit kasteel is een bezoek zeker waard omdat het geheel anders was dan de andere kastelen die wij op de Orkney’s of de Shetland’s bezocht hebben. Het kasteel was vooral gebouwd op verdedigen.

Orkney 2015 (763) Orkney 2015 (764) Orkney 2015 (769) Orkney 2015 (777)

Daarna vertrokken we naar de pier waar de Varagan ons naar Kirkwall zou brengen. De boot was met auto’s afgeladen. We besloten wat broodjes te eten op de boot en de restjes in ons huis op te maken. Het was weer een lange vermoeiende dag geweest. 

20 juni
Vandaag de thuisreis. We zijn omstreeks 9.00 uur vertrokken uit ons huis in Finstown. Omstreeks 9.30 uur bereikten we het vliegveld, ruim voor het vertrek omstreeks 11.00 uur naar Glasgow. Ik moest nog bij de douane komen, maar het bleek loos alarm. Een gekocht cadeautje voor Alexander riep vragen op die tot genoegen van de douanedame beantwoord werden. We vertrokken op tijd en kwamen keurig op tijd aan. De aansluitende vlucht naar Londen vertrok ook op tijd. De vlucht van Londen naar Schiphol vertrok meer dan een half uur te laat. We haalden de koffers van de band. Het duurde veel langer dan op Kirkwall Airport, maar Schiphol is dan ook een maatje groter.

Het doorlabelen had goed gewerkt. Het moet gezegd worden: ons bevalt de service op de vliegvelden in Schotland beter. Aardige mensen die je te woord staan en laten merken dat ze blij zijn met je bezoek aan hun land. De rit naar huis en Ank verliep voorspoedig. De snelweg liet me snel weer wennen aan rechts rijden. Voor mij toch iets logischer dan links. 

Met vriendelijke groet,

Louis van der Kallen.


    

2014 ORKNEY EILANDEN

 

    


16 mei

Vanmorgen om 05.30 uur met de KA vertrokken naar Schiphol. Het wordt anders dan anders. Voor het eerst ga ik niet alleen met Alexander op vakantie maar gaat zijn vriendin Carola ook mee. Dit wordt ook de eerste keer dat we naar de Orkney’s gaan. Net als voorgaande vakanties gaan we op een archeologische vakantie. We zakken langzaam af: na eerst IJsland, toen twee keer de Faröer eilanden en daarna twee keer naar de Shetlands, nu de eilandengroep die het dichtst voor de Schotse noordkust ligt de Orkney’s . Omstreeks 07.00 kwamen we bij P3 aan, de langparkeerplaats bij Schiphol. Ik heb nog nooit zoveel ruimte gezien. Het parkeerterrein biedt veel ruimte. Een gevolg van de crises? Ik parkeer de KA op dezelfde plek als altijd (bij het hek recht tegenover het AH ophaalpunt). Als je de auto altijd op dezelfde plek parkeert, heb je nooit moeite hem te vinden. Je loopt dan wel iets verder.

Het inchecken met de automaat gaf de nodige problemen en wat gemopper van Alexander. Alexander en elektronica is niet altijd een gelukkige combinatie. Het apparaat weigerde zijn paspoort te lezen. Ook de vorige keer was dat het geval maar nu had hij pas een nieuw paspoort. Na enige tijd kwam er een papiertje uit dat ons verwees naar de balie. De vraag is dan welke balie? Ik sprak een jongedame in KLM uniform die ons, na enig overleg, naar een balie stuurde voor het inleveren van de koffers en daar werden we alsnog voorzien van de benodigde boarding pass. Na enig rondhangen, richting de douane. We mochten door. Daarna de controle op gevaarlijke zaken. Jas uit, riem af, alle metalen spullen uit je zakken, alle elektronica in een apart bakje  en alle tassen op de band. Alexander zijn rugzak trok bijzondere aandacht. De muntzakjes leken eerst de oorzaak maar daarna bleek ook zijn fototas een probleem. Hij was wat vergeten! In de tas bleken vier loodzware offset drukplaten te zitten die hij gebruikt voor het stabiel wegzetten van zijn statief. Het gaf voor ons het nodige oponthoud, zijn fototas werd wel drie keer doorgelicht. Onze 737-700 naar Glasgow vertrok te laat omdat “de security checks” zolang duurden. Die Alexander toch!

De vlucht naar Glasgow verliep voorspoedig. Onze koffers waren weliswaar doorgelabeld, maar de koffers kwamen toch van de band. Het opnieuw inchecken duurde lang, omdat de jongedame van Flybee een probleem constateerde en veel raad van andere medewerkers vroeg. Na enige tijd constateerde ik dat twee op elkaar lijkende namen (Alexander en ik hebben deels dezelfde voorletters en dezelfde achternaam), het probleem was. Met mijn paspoort in de hand was op haar beeldscherm de naam van Alexander opgedoken. Het werd haar na mijn opmerking allemaal duidelijk en we werden ingecheckt. Daarna kon de achter ons staande rij opgelucht ademhalen. Ook hier werden de spullen van Alexander goed doorzocht vanwege de stukken metaal. Carola moest hier haar schoenen uittrekken en in Amsterdam niet. Niet alle apparatuur kent dezelfde afstelling. Dan is de vraag waar moeten we zijn? Waar is onze gate? Ons gatenummer was veranderd in een sterretje. We gingen toch maar naar het originele gatenummer in de verwachting dat daar wel iemand zou verschijnen die ons de juiste plek zou kunnen wijzen. Het bleek dat op het zelfde tijdstip van dezelfde gate een ander toestel vertrok. Toen die weg was verscheen onze vlucht op het bord. De Saab F 340 bracht ons met veel geronk naar Kirkwall. De koffers waren er zo en we gingen de huurauto bij W.R. Tullock ophalen. Dat was geen probleem.

orkney 001

Vrouwelijk schoon aan ons gezelschap toegevoegd

De blauwe Ford Fiësta is toch wel wat groter dan de mij vertrouwde KA. Al bij de eerst bocht zat ik bijna in de struiken. Daarna ging alles OK en deden we inkopen bij Tesco. Vervolgens vonden we onze verblijflocatie bij Finstown zonder problemen. Het huisje was, zoals de website www.orkneyself-catering.com het beschreef.

Na wat gegeten te hebben en een dutje gingen Alexander en Carola wandelen. Ik liep een stukje mee, daarna vervolgden zij hun tocht om na thuiskomst  te vermelden dat zij hun eerste tombe hadden bezocht op de top van de Cuween Hill. De ondergronde graftombe is meer dan 4.500 jaar geleden gebouwd. 

orkney 002

De tombe van Cuween Hill

17 mei
Ik ben om 5.00 uur opgestaan. Het was prachtig weer. De zon was binnen ons uitzicht boven de zee en eilanden opgekomen. Tot 10.30 uur heb ik twee keer buiten in het zonnetje zitten lezen. Omdat het vrijwel windstil was, kreeg ik het niet snel koud. We hadden afgesproken dat ze mochten uitslapen. Dat deden ze. Pas tegen 11.00 uur werden ze wakker. Het weer was toen al aan het veranderen. Langzaam trok de lucht dicht en in de loop van de dag zou het gaan druppelen onder toenemende wind en tegen 17.00 uur was het echt regen. 

Omstreeks 12.30 uur zijn we op pad gegaan. De eerste stop was Tormiston Mill. Daar ontdekten we dat een bezoek aan Maeshowe alleen mag in een excursie met een gids en dat er niet gefotografeerd mag worden. Alexander is teleurgesteld. Hij geniet graag in alle rust van een dergelijk monument. Maeshowe is de grootste Neolitische (steentijd) graftombe van de eilanden.  Na enige tijd besluiten we toch maar met de excursie mee te gaan. De gids is een jonge dame die na iedere reactie van uit haar publiek, 13 in getal, reageert met “cool”! Ze vertelt al giechelend haar verhaal en plaatst Maeshowe in de context van de andere sites in de omgeving: The Stones of Stenness, Barnhouse village, waar Carola even aan de prehistorische haard heeft gezeten, en The Ring of Brodgar en the Ness of Brodgar. Al deze locaties hebben we vandaag bezocht.

orkney 003

De grootste Neolitische (steentijd) graftombe van de eilanden: Maeshowe!

orkney 004

Vlakbij de steencirkel van Stennes lag het uit de late steentijd daterende nederzettinkje Barnhouse village, genoemd naar de nabij gelegen boerderij. De nederzetting bestond uit tenminste 13 gebouwen. Wat opvalt is dat op al deze locaties bezoekers zijn. Dit is heel anders dan op de Shetlands waar we bijna zonder uitzondering in rust en alleen van dit soort sites konden genieten. Hier is het wachten tot zich een dergelijk moment voor doet. Alexander zal er even aan moeten wennen.

orkney 005

Eén van de stenen van de steencirkel van Stennes, niet bepaald kleine steentjes te noemen.

orkney 006

Vlakbij de steencirkel van Stennes lag het uit de late steentijd daterende nederzettinkje ‘barnhouse village’, genoemd naar de nabij gelegen boerderij. De nederzetting bestond uit tenminste 13 gebouwen waarvan hier op de foto de grootste te zien is.

orkney 007

Carola warmt haar handen aan de haard op deze koude, winderige dag.

orkney 008

De 5 overgebleven stenen van de steencirkel van Stennes. Toen de cirkel meer dan 5.000 jaar geleden werd aangelegd bestond deze uit 12 rechtopstaande stenen. Hoewel er geen geschreven bronnen bestaan, heeft onderzoek op de locatie uitgewezen dat deze cirkel vermoedelijk gewijd was aan het vieren van het leven. Dit in tegenstelling tot de nabij gelegen ring of Brodgar (ook een steencirkel) die geheel gewijd was aan de dood.

The Ring of Brodgar is indrukwekkend. 27 staande stenen, meters hoog en tonnen zwaar. De Ring heeft een doorsnede van 104 meter. Het geheel is nog eens omgeven door een ruim 10 meter brede en 3 meter diep in de steenbodem uitgehakte greppel. Een enorm werk van de prehistorische bewoners van de Orkney’s. Tijdens ons bezoek aan the Ring of Brodgar werd de locatie ook bezocht door een fotograaf met een bruidspaar. Een wat oudere man geheel in Orkney stijl, inclusief dolk in zijn kousen en zijn bruid die met blote armen de regen en koude wind trotseerde.

orkney 009

orkney 010

8 stenen die samen met de 19 andere nog overgebleven stenen de Ring of Brodgar vormen. Oorspronkelijk bestond de ring uit 60 stenen die gezamenlijk een vrijwel perfecte cirkel vormden met een diameter van ruim 104 meter! Het geheel is nog eens omgeven door een ruim 10 meter brede en 3 meter diep in de steenbodem uitgehakte greppel.

De Ness of Brodgar was een afgedekte lopende opgraving. Zeker iets voor een volgende vakantie. De opgraving gaat verder als wij al weg zijn. Toen om 17.00 uur de regen in intensiteit toenam, zijn we doorgereden naar Stromness op zoek naar een werkende pinautomaat en een restaurant. Daar maakte ik een lelijke val op de schouder die mij al weken laat afzien. Met behulp van Alexander ben ik overeind gekomen. Toen dachten Alexander en Carola dat ik even niet volledig bij bewustzijn was omdat ik niet op hen reageerde. Alexander is toen hulp gaan halen in een nabij gelegen café. Die kwamen onmiddellijk, maar ik was onder de goede zorgen van Carola weer geheel tot mijn positieven gekomen en had de trilling van mijn handen weer onder controle. Zelf had ik niet het idee dat ik even weg was geweest. Maar de pijnscheut was wel hevig geweest. Dan heb ik soms minuten nodig om alles weer op orde te krijgen. Ik maakte vermoedelijk een misstap op het gladde stoepje.

In het café met een warme beker chocolademelk ging het rap beter. Het verkleumde geradbraakte lijf had het nodig. Na een half uurtje zochten we in hetzelfde gebouw, het Hotel Stromness, het restaurant op. De bediening was vriendelijk. De dienstertjes zouden wel zusjes kunnen zijn. Het restaurant was op enig moment bijna volledig bezet. De tent draaide goed. Als voorgerecht namen Carola en ik de linzensoep (dik, warm en vullend). Alexander ging voor de “prawn bites” ze smaakten hem uitstekend. Als hoofdgerecht ging ik voor de gegrilde “haddock”. Ik koos bewust voor iets licht verteerbaars, ik had er geen spijt van. Carola ging voor de “sirlion steak”. Een stevig stuk vlees dat haar goed smaakte. Alexander ging voor de “seafood grill”. Het bleek een schotel te zijn met een halve kreeft, drie stukken zeeduivel, een drie coquilles.

orkney 011

Zo’n bordje uit zee gaat er wel in

Het smaakte hem meer dan uitstekend. Carola en Alexander namen ijs van de eilanden als toetje. Het bleek wel lekker maar niet zoals het romige Hertogs ijs dat ze in Nederland gewend zijn. Samen met de drankjes koste dit alles nog geen 80 pond. Dit restaurant is zeker een herhaald bezoek waard. Toen ik het adres zag, wist ik dat dit een reden had. Het adres was “Pier Head”! De naam van het restaurant in Lower Voe op de Shetlands waar we de twee laatste vakanties bijna alle keren aten. De reis naar ons huisje in Finstown verliep uitstekend. Buiten wat problemen met mijn linker schouder had ik geen problemen met autorijden.     

18 mei
De dag begon grauw met wat mist rond de heuveltoppen en wat motregen. Tegen tien uur werd het droog en in de loop van de dag werd het steeds lichter en tegen drie uur in de middag kregen we steeds vaker de zon te zien.

Tegen 12.00 uur vertrokken we over de A965 richting Stromness bij de afslag naar de A964 zagen we een bordje richting een chambered cairn (tombe) Unstan het was de wandeling zeker waard.

orkney 012

De binnenkant van de tombe van Unstan. De meeste van deze ondergrondse tombes zijn in de 19e eeuw opengebroken door het dak eraf te slopen. Soms is dit later hersteld maar vaak werd er, zoals ook hier, een cementen dak overheen geconstrueerd.

We vervolgden de A964 richting Houton op deze route en stopten bij de afslag (Ireland Road) waar Alexander en Carola een oude watermolen bekeken.

orkney 013

De oude watermolen van Eyrland Mill langs de weg naar Houton

orkney 014

Buitengewoon humoristisch bord, misschien een idee voor Bergen op Zoom?

Vlak na Houton stopten we om te genieten van het uitzicht over de baai Scapa Flow, die in beide wereldoorlogen zo belangrijk was als ‘veilige’ thuishaven voor grote delen van de Britse vloot. Via de Gyre Road bereikten we de Orphir Round Kirk de restanten van een ronde kerk die omstreeks 1120 gebouwd was. Daar bezochten we ook het bezoekerscentrum en verbaasden ons er weer eens over dat een dergelijke voorziening onbemand en goed ingericht  heel en schoon blijft en bij ons in no time leeg geroofd zou zijn.   

orkney 015

Het enige wat nog resteert van de oude kerk uit 1120

Bij Orphir kwamen we weer op de A964. Aan de zuidkant van de weg ter hoogte van Hobbister zette ik Carola en Alexander af. Zij maakten een mooie natuurwandeling door het National Nature Reserve naar de volgende parkeerplaats langs de A964. Waar ik, na een poosje wachten, ze een stukje tegemoet ben gelopen.

orkney 016

Het uitzicht op de kliffen van Hat, Starabir, Moo Cliff en Roo Point

Verder over de A964 tot de afslag Bloomfield Road. Deze weg vervolgden we tot de Old Finstown Road. We gingen links af en vrijwel direct weer rechtsaf een weg op die ons zou voeren naar de Wideford Hill tombe. We reden echter eerst door tot de top van de heuvel (225 meter hoog) om te genieten van het panorama en het mooie zicht op Kirkwall. Voor de vergezichten zeker aan te bevelen. Daarna maakten Alexander en Carola de wandeling over de hellingen naar de tombe van Wideford Hill. De berg met zand die ooit over de tombe heen lag, is in de veertiger jaren van de 19e eeuw, toen de tombe werd ontdekt, verwijderd.

orkney 017

Halverwege de helling van Wideford Hill ligt verscholen in het veen, de Wideford Hill tombe. De berg met zand die ooit over de tombe heen lag is in de veertiger jaren van de 19e eeuw verwijderd toen de tombe werd ontdekt

orkney 018

Omdat de originele ingang van de tombe eigenlijk te smal is, zit er tegenwoordig in het dak van de tombe een luik. Carola verdwijnt hier langzaamaan in de diepte.

Alexander had nog meer plannen maar mijn maag voert de boventoon en we reden naar Stromness naar het restaurant van gisteren. Ook de kinderen hadden honger. Alexander bestelde twee voorgerechten, de ingepakte garnalen van gisteren en een krabsalade. De krabsalade was heerlijk vers, maar Alexander is geen liefhebber van de schaaldelen die er ook in voorkwamen. Carola nam een soort champignonschotel die ze zich goed liet smaken. Ik nam de ingepakte garnalen die Alexander gisteren zo waardeerde. Ik was het met hem eens. Als hoofdgerecht nam Alexander een tongfilet en Carola een kipfilet, beiden voldeden aan de verwachtingen. Ik nam de sirloin steak en ook die smaakte goed. Nu geen nagerecht maar de kinderen namen een drank je na. Carola thee en Alexander een 25 jaar oude Highland Park whisky. Het geheel kwam op 85 pond. Na half negen ‘s avonds kwamen we weer thuis en belden Ank. 

19 mei
De dag begon wat heiig en met lichte regen. Tegen elven werd het lichter en vielen er zo nu en dan wat druppels. Om 14.00 uur was het geheel droog en kwam de zon definitief door. Het werd een voor de Orkney’s mooie dag. Omstreeks 12.00 uur vertrokken we om via de A965 richting centrum Finstown te gaan. Met een kerk, twee kappers en een kruidenierswinkeltje en een Take Away. In het centrum de afslag genomen naar de A966. Vanaf de A966 namen we de eerste afslag naar rechts. Door gereden tot North Wald en daarna terug naar de A966. Toen de tweede (verharde) afslag rechts genomen richting Gorseness. Op deze weg de eerste afslag naar rechts genomen om via een dicht bij de kust gelegen route uit te komen bij een boerderij genaamd South Aittit. Nabij die boerderij bevindt zich een begraafplaats met de restanten van een kerkje uit 1732.

orkney 020

Het nog steeds in gebruik zijnde kerkhofje met daarop de ruïne van de kerk van South Aittit uit 1732

orkney 021

De earl of de laird mocht via de poort het kerkhof op. Het gewone gepeupel moest echter gebruik maken van in de ommuring aangebrachte trapstenen. Ook wij vonden dat we beter op deze manier het kerkhof konden betreden.

Alexander en Carola gingen daarna op zoek naar de mogelijke restanten van de Knowe of Dishero, een broch die meer dan 2.000 jaar geleden werd gebouwd. Wel gevonden maar het stelde niet veel voor. De wandeling eindigde wel met natte schoenen en sokken want hun besluit via de kust terug te keren, liep niet geheel naar wens.

orkney 022

De resten van de Knowe of Dishero, een broch die meer dan 2.000 jaar geleden hier aan de kust is gebouwd. Helaas was er weinig meer van over, maar om de nog in de grond aanwezige resten tegen afkalving te beschermen is deze muur langs de rand gebouwd.

Daarna via Gorseness gereden naar de Hall of Rendall. Daar bevindt zich een dovecote (duiventil) gebouwd in 1648, een zeldzaamheid in Schotland. De binnenkant van de duiventil biedt plaats aan honderden duiven en getuige de enorme hoop duivenpoep op de vloer is deze nog steeds in gebruik. Een merkwaardig gebouw dat een bezoek zeker waard is.

orkney 023

Een enorme stenen duiventil uit 1648. Een zeldzaamheid in Schotland.

orkney 024

In de duiventil

Daarna zijn we doorgereden naar Tingwall, waar de ferry vertrekt naar Rousay, Egilsay en Wyre. Daar hebben we de loslopende kippen bewonderd, die zich van de nabijheid van een poezenbeest niets aantrokken.

Toen terug naar de A966 en verder naar het noorden doorgereden tot de afslag naar de Broch of Gurness en de daaromheen gelegen nederzetting uit het begin van onze jaartelling. Een locatie met een mooi uitzicht over de Eynhallow Sound met voor ons merkwaardig rotsformaties aan de kust. De rotsen eroderen daar als ware het plakken kaas die één voor één loslaten. Deze broch en de aangesloten bebouwing geven een mooie inkijk in de ontwikkelingen ter plaatse. Alexander genoot en maakte vele foto’s.

orkney 025

Broch of Gurness. De verdedigingsmuur en greppel rondom de nederzetting.

orkney 026

Toen de broch en het dorpje al lang verdwenen waren is op dezelfde plek een Viking vrouw begraven. De resten van haar bootvormig graf waren nog een beetje zichtbaar.

orkney 027

Resten van de vele huizen rondom de broch met een mooie haard in het midden.

orkney 028

Louis en Carola in de toegangspoort van het brochcomplex

orkney 029

De buitenste verdedigingsmuur en greppel rondom de nederzetting.

Leuk was een gesprek wat ik had met een Canadese die een archeologe bleek te zijn. Alexander nam met genoegen het gesprek over, toen bleek dat ze, nadat ik had vermeld dat hij archeoloog was, hem wilde adopteren. Ik was volgens haar een goede vader omdat ik jaar na jaar met hem op stap ging op archeologische vakanties. Ze kon leuk vertellen over haar archeologische werkzaamheden in Canada.

Het liep tegen zessen toen we ons over de A966 terug spoeden naar Finstown om boodschappen te doen bij de plaatselijke kruidenier. Toen door naar ons vertrouwde adres in Stromness. We gingen daar nog op zoek naar een brievenbus, die we niet vonden. Daarna de ansichtkaarten in het hotel waar we eten bij de receptie gepost. Zij zullen er voor zorgen dat ze afgegeven worden in het winkeltje dat klaarblijkelijk als postkantoor functioneert. Bij het eten gingen we deels op herhaling. Als voorgerecht aten Carola en ik een bosuitjessoep. Ik vond het best lekker. Carola liep niet over van enthousiasme. Alex nam een dubbel portie van de prawn bites. Ik mocht er ook één. Alex ging voor het hoofdgerecht voor de seafood grill die weer met groot enthousiasme werd genuttigd. De kreeft en de zeeduivel en de coquilles hadden niet voor niets hun leven gegeven. Carola ging voor een lamsgerecht wat haar tegen viel. Met name de muntsaus viel niet in de smaak. Ik nam de Orkney sole. Deze tong en saus smaakte uitstekend en dat allemaal voor ongeveer 75 pond. 

20 mei
Vandaag begon wat mistig. Tegen het eind van de morgen kwam de zon steeds vaker door. De wind werd in de loop van de dag stormachtig. Het was vrijwel de hele dag droog. We vertrokken omstreeks 11.00 uur over de A965 richting centrum Finstown. Daar namen we net als gisteren de A966. Ter hoogte van Georth gingen we rechtsaf richting de kust naar het strandje genaamd Sands of Evie. Carola en Alexander gingen wandelen richting de restanten van de Knowe of Stenso, een broch waarbij het op de luchtfoto leek of er mogelijk nog wat te zien was, maar die alleen via het strand en de rotsen bereikbaar was. Ze keerden terug met verhalen over waargenomen zeehonden, drie in getal, die tegen de wil van een aalscholver een eilandje in gebruik wensten te nemen en dat uiteindelijk ook deden.

orkney 031

Drie zeehonden die verwoede pogingen deden om een aalscholver te verjagen van het stukje rots waarop ze lagen.

Ik verbaasde mij over de aard van de kustverdediging ter plaatse. Oude en nieuwe staalkabels en kettingen waren tot een soort mat in elkaar gevlochten en over een afstand van meer dan 200 meter tegen de eroderende zanderige kust aangebracht om afkalving te voorkomen. Zelfs de strekdammen zijn gemaakt van lokale steenblokken.

orkney 030

Wat mij ook verbaasde was dat mensen met honden, ook in een buitengebied, de hondenuitwerpselen trouw opruimden. Ook hier vast geïnspireerd door een bordje, dat we een aantal dagen geleden ook al tegenkwamen, en dat opriep mensen te melden die zich niet aan die regels zouden houden met als beloning schone voeten!

Na de wandeling keerden we terug naar de A966 die we vervolgden en we stopten bij een melkveebedrijf genaamd Burgar. Daar achter lagen de restanten van een broch. Via het erf en de weilanden van een melkveehouderij bereikten Alexander en Carola de broch. Ook hier zagen ze twee zeehonden.

We vervolgden de A966 en stopten bij een wandelpad. De kinderen besloten het pad te volgen de Costa Hill (151 meter) op. Met op de top een object genaamd Ernie Tower, vermoedelijk de restanten van een radio- of radarpost uit de tweede wereldoorlog. Ze vonden het een fijne wandeling met prachtige uitzichten. Ze daalden buiten het pad, rechtstreeks door de veenhelling af.

orkney 032

Schitterende uitzichten met op de achtergrond de kliffen van Ramna Geo

We vervolgden de A966 en namen de afslag naar de A967. We stopten bij de Barony Mills, een in bedrijf zijnde watermolen. We werden hartelijk door de molenaar ontvangen die een goede verteller bleek. Hij legde alles uit over de granen die in Orkney verbouwd worden en door hem in zijn molen gemalen. Carola mocht de molen aanzetten en ik uiteindelijk weer uit. De molen en zijn molenaar zijn een bezoek zeker waard. Ik doneerde 10 pond, want dat was het bezoek zeker waard. De koekjes van Orkney meel smaakten uitstekend. Alexander deed ook wat kennis op over de waarde van sommige typen/kwaliteiten van oude uit Frankrijk afkomstige molenstenen. De waarde kan tot 200.000 euro op lopen.

orkney 033

De watermolen van Barony Mills

orkney 034

In de watermolen

We keerden terug naar de A966 en reden naar “Point of Buckquoy”. Daar parkeerden we onze auto. De Brough o’ Birsay een eilandje voor de kust, dat alleen met laag water bereikbaar is, was nog niet bereikbaar. We hebben ongeveer een uur gewacht. Toen waren Carola en Alexander de eersten die de overtocht waagden. Ik ging niet mee omdat het ‘pad’ grotendeels door zeewier was overwoekerd en het geheel heel glad maakte. Ik kon ze wel met de kijker lang volgen. Eenmaal aan de overkant werden de restanten van een Keltisch klooster, een Viking nederzetting, een kathedraal en een bisschoppelijk paleis bezocht. Op enig moment ging mijn telefoon en Alexander vroeg of ze ook nog naar de vuurtoren op het eiland mochten lopen op Brough Head. Ik gaf met de bemerking niet te treuzelen toestemming. De bereikbaarheid van het eiland is immers maar enkele uren en ik wou ze graag heel en droog weer in de auto hebben. Ik kon ze op 14 minuten na de gehele tijd middels de kijker in de gaten houden. Ze kwamen tegen 18.00 uur weer bij de auto. Ruim op tijd.

orkney 035

Het pad naar Brough o’ Birsay.

orkney 036

De resten van de kathedraal binnen het bisschoppelijk paleis.

orkney 037

orkney 038

Vanaf het eiland zijn duidelijk de kliffen van Marwick Head te zien met daarop het enorme Kitchener Monument

orkney 039

Het uitzicht vanaf de vuurtoren was adembenemend.

orkney 040

Onder deze diepe kloof zou zich een uitgebreid grottenstelsel bevinden.

We gingen weer op Stromness aan. Via de A967 en de A965 kwamen we omstreeks 18.45 uur  in Stromness aan. De kinderen bekeken de kaart van de Ferry Inn en wilden eigenlijk wel eens een ander restaurant bezoeken. Ik heb dat voor morgen toegezegd. Vandaag toch weer het vertrouwde Stromness Hotel. Ik ben niet zo van veranderen als het goed is. De kinderen gingen voor de kipsalade, ik voor de champignons Crostini. Wat opviel was dat de salade geen sla bevatte. We vroegen de bedienster een foto te maken, een taak die ze graag vervulde.

orkney 40a

Als hoofdgerecht ging ik voor de grilde kip, Alexander voor de biefstuk en Carola voor de “Steak Pie”. Carola vond het gestoofde gerecht, wat qua vlees op het Bergse stoofvlees leek, heerlijk. De biefstuk was heerlijk mals en Alexander genoot er van. Ook de gegrilde kip was lekker. Samen met de drank was het nog geen 70 pond. Omdat de kinderen het koud hadden, het vele lopen en de harde wind hadden hun tol geëist, werd er geen nagerecht of drankje meer genomen. Omdat ons dienstertje niet wist hoe de rekening werd opgemaakt, kwamen we er achter dat de altijd aanwezige dienster Barbara heette en ze ondanks onze vermoedens geen dochter was van de dame achter de bar.  

Vlak bij huis dacht Alexander een duikboot op een nabij ons huisje gelegen parkeerplaats gezien te hebben. Bij thuiskomst bedacht Alexander dat hij dat eerst wilde onderzoeken en ondanks zijn wens zijn schoenen snel uit te trekken besloten ze dat de ‘duikboot’ onderzocht moest worden. Ik geloofde het wel en zocht met een boek de makkelijke stoel op. Ze kwamen snel weer terug. De ‘duikboot’ bleek een deel van een windmolen op een oplegger. De schoenen konden uit. Alexander viel al snel op de bank in slaap. We besloten onze bedjes maar op te zoeken.  

21 mei
De hele dag regen en storm. Pas tegen de avond werd het droog maar de zon heeft zich niet laten zien. Dit keer aten we niet in het ons vertrouwde restaurant maar werd gekozen voor ‘The ferry inn’, ook in Stromness. De buitenkant van dit restaurant was weinig uitnodigend. De binnenkant verraste ons zeer. Het heeft de sfeer en inrichting die je verwacht in een restaurant in een jachthaven. Met veel zeilattributen, foto’s van schepen en veel bruin glanzend afgelakt hout. Zoals je dat zou verwachten in een luxe zeiljacht.

De bediening was vriendelijk. Ik koos voor een chowder een dikke vissoep met het karakter van een stoofpotje. Het smaakte uitstekend. Alexander koos voor “scallop medley” het was een klein weinig voedzaam voorgerecht. Een scallop in vieren gesneden in een nogal overdadige hoeveelheid knoflook met wat salade. Carola koos voor de “Grimbister Cheese”. Het best te omschrijven als kaas met een gepaneerd korstje met een salade. Het smaakte haar wel. Als hoofdgerecht koos Alexander voor de “Dijon chicken”. Een groot stuk malse kip, die hem goed smaakte. Carola had gekozen voor de “Orkney burger”. Wat een burger! Een bom vlees tussen een broodje omlijst met verse zelf gesneden frites en groenten. Zelfs Carola, een eetster die ons, qua te absorberen hoeveelheden steeds verbaasde, had er moeite mee. Maar uiteindelijk ging het buitengewoon smaakvolle stuk vlees er geheel in. Geen ‘burger’ is haar de baas! Ik koos voor de zeebaarsfilet. De vis smaakte uitstekend. Maar hij lag op een bedje van wat zurige fijn gekookte tomaten. Dat had van mij niet gehoeven. Wat ik in het gerecht niet begreep was de in lange reepjes gesneden groente. Ik denk het groen van bosuitjes. In je mond voelde dat als een graatje. En dat heb ik liever niet als je een vis eet. Dat alles voor nog geen zeventig pond.  

22 mei
Het weerbericht voorspelde tegen 16.00 uur regen. Buien zouden er de hele dag zijn, net als de stormachtige wind. Vandaag om circa 11.00 uur de A965 genomen richting Stenness. Daarna de afslag B9055 richting de Ring of Brodgar, waar Alex nog foto’s moest nemen van de publicatieborden. Toen doorgereden naar de Ring of Bookan. Dat bleek niet meer dan een grondwal. Na de ring of Bookan de afslag naar links genomen richting Voy. Toen via de A967 richting Birsay naar de ruïnes van het paleis van Earl Robert. Het is gebouwd tussen 1569 en 1574 en heeft maar kort gefunctioneerd, want rond 1700 was het reeds vervallen. Deze ruïnes werden bekeken.

orkney 041

De resten van het paleis van Earl Robert.

orkney 042

Mooi doorkijkje bij de resten van het paleis van Earl Robert.

Alexander en Carola zijn toen langs de kust naar het zuiden gewandeld langs Mount Misery. De ‘mount’ was niet meer dan een in het landschap nauwelijks waar te nemen heuveltje. Op een punt nabij de kust op de B9056 pikte ik ze weer op. Bij Cumlaquoy zette ik ze weer af waarna ze een heuvel beklommen naar Marwick Head waar zich het enorme Kitchener Memorial bevond. Dit is een monument ter ere van Lord Kitchener. Deze metershoge toren kijkt uit over de kliffen waar op 5 juni 1916 Lord Kitchener samen met 643 andere bemanningsleden van het schip HMS Hampshire verdronken, nadat het schip op een losgeslagen mijn was gelopen.

orkney 044

Het monument ter ere van Lord Kitchener boven op de klif.

 

orkney 043

Monument ter ere van Lord Kitchener.

Wij Nederlanders zien hem niet als een held maar als een oorlogsmisdadiger, omdat hij in de Boerenoorlog (rond 1900 in wat nu Zuid-Afrika heet maar toen Oranjevrijstaat) eigenlijk de uitvinder was van de tactiek van de verschroeide aarde en concentratiekampen. Hij brandde, omdat hij niet kon winnen, alle boerenhoeven, oogsten en dorpen plat en voerde de boeren en hun gezinnen af naar concentratiekampen waar velen van honger en uitputting stierven. Ik bleef in de auto en reed naar de parkeerplaats aan de kust bij Marwick. Alexander en Carola bezochten tijdens een flinke regenbui en een noordwester storm de kliffen van Marwick Head. Na een uur of twee zaten de kinderen weer in de warme auto. Toen reden we via de B9056 weer richting het zuiden. Alexander en Carola hebben op die route nog gezocht naar een tombe op de Hill of Cruaday, maar niet gevonden.

orkney 045

Alexander heeft zijn eigen ‘Standing Stone’ geplaatst. Voor de liefhebber: hij is terug te vinden op het strand van Marwick Choin.

We gingen op ons huisje aan om daar de voorspelde regen af te wachten. Deze kwam echter niet. Onderweg werd nog een foto gemaakt van een bijzondere zijgevel van Anvil Cottage.

orkney 046

Omstreeks 18.30 uur gingen we naar ons vertrouwde adres in Stromness. Het viel gelijk op dat de parkeerplaats overvol was en dat er iets aan de hand was. Het bleek een Folk Festival te zijn. Het restaurant was afgeladen en voor het eerste half uur was er geen plaats voor ons. We zakten af naar het café op de begane grond. Alexander dronk daar zijn eerste Scapa, een whiskey van de eilanden. Na een half uur was de beste tafel van het restaurant vrij een kregen we de kaart. Deze was vanwege de drukte van het vierdaagse festival fors ingekort. Ik nam geen voorgerecht. Alexander nam de linzensoep en Carola een (nieuw) kipgerecht. Wij allen proefden van haar bord en vonden het heerlijk. Alexander en ik gingen voor de forse fillet steak die, net als eerder, bij Alexander heerlijk smaakte. Carola ging voor de rump steak, die haar smaakte. Voor de steaks kregen we een juskom pepersaus. We hadden deze extra besteld. Alles was in het restaurant net wat anders. Ook de eters die waren anders, het werden steeds meer muzikanten. Ook de vertrouwde servetten hadden een kleur gekregen en waren van papier geworden.

Omstreeks 21.00 uur gingen we zonder de voorspelde regen gezien te hebben weer op huis aan. De kinderen verleidden mij wel met de auto een rondje te maken door de nauwe en steile straatjes van Stromness. Het lukte wonderwel. 

23 mei
De hele dag was het grauw en grijs met buien en motregen en soms even droog. Dit alles met de nodige wind. Het ziet er voor morgen beter uit. We besloten naar Kirkwall te gaan. We vertrokken omstreeks 13.00 uur. Parkeerden de auto nabij de haven en liepen naar het centrum. Bezochten eerst het toeristenbureau en kochten daar wat souvenirs. Kochten voor Alexander een goed jack en liepen door de winkelstraat. Kirkwall is een echt stadje met de nodige winkeltjes met soms, voor ons, vreemde producten te koop. Wat te denken van een balkrabber? Vreemde jongens de Schotten!

orkney 047

Wat we ook veel tegen kwamen waren take a way’s. Kirkwall heeft een aantal monumenten die een bezoek zeker waard zijn, waaronder een museum. Het was wel even opletten want aan de buitenkant wijst weinig er op dat hier iets is wat een bezoek waard is. Zoals in de UK gebruikelijk is, was de entree gratis. Het bleek een kruip-door-sluip-door gebouw met veel plekken waar op je op je hoofd moet letten. Maar de expositie gaf een mooi beeld van met name de bewoningsgeschiedenis van de eilanden. Met heel veel opgravingsvondsten. Een bezoek zeker waard.

Wat meer dan één bezoek waard is, is de Sint Magnus kathedraal. Gebouwd in de 12e eeuw. Zowel van binnen als van buiten een prachtig gebouw met heel veel glas in lood ramen en veel steenwerk en oude grafzerken.

orkney 048

De Sint Magnus kathedraal

orkney 052

Een doopvont in de Sint Magnus kathedraal met uit elke parochie een opgeraapte steen.

orkney 049 orkney 050 orkney 051

Het gebouw is grotendeels uit de lokale zandsteen opgetrokken. Een relatief zacht materiaal wat in wind en regen makkelijk erodeert. Een steenwerker is dan ook in vaste dienst om het gebouw te onderhouden. Tijdens ons bezoek was een dame in de kerk aanwezig die aanspreekbaar was voor alle vragen, die ze uitgebreid beantwoordde. Geen gids in de traditionele zin maar gewoon iemand die op een stoel als alle andere zat, maar die de uitstraling had van: heb je iets te vragen kom bij mij. Voor mij zou een bezoek aan dit gebouw al een bezoek aan Orkney waard zijn.

orkney 053

Overduidelijk is de erosie te zien

Ook restaurants hebben geen gillende uithangborden aan de gevels. We hadden moeite om iets te vinden dat meer in de aanbieding had dan snelle happen. Uiteindelijk besloten we te gaan eten in Dil Se. Een Indiaas restaurant. Als voorgerecht kozen we allemaal voor typisch Indiase gerechten. Hoewel niet naar ieders smaak was de kwaliteit goed. Voor het hoofdgerecht koos Alexander weer voor een Indiaas gerecht wat hem uitstekend beviel. Carola en ik kozen voor een vertrouwde steak. Dat was geen succes. Die van Carola was, hoewel mishandeld, nog wel acceptabel. Die van mij was nauwelijks eetbaar. Taai en te ver doorgebraden en de omlijsting (gebraden ui met champignons) deels aangebrand. Het advies ga daar vooral eten als je van gekruid Indiaas eten houdt, maar als je denkt: ‘ik doe wel mee met gewone kost’, bedenk je dan tweemaal of je wel voor de gezelligheid mee moet gaan.     

24 mei
Vandaag was een mooie dag. Geen regen en afnemende wind. Er was zelfs een moment dat we bij het buiten komen het warm vonden. Vermoedelijk was het wel 12 graden. Vandaag moesten we om uiterlijk om 10.00 uur ons huisje uit zijn. De verhuurster zal onze koffers verplaatsen naar onze appartementen. Waar we na 15.00 uur in kunnen.

Omstreeks 10.00 uur vertrokken we naar Skara Brae. Een neolithische nederzetting die tussen 3100 voor Christus en 2500 voor Christus bewoond was. Het is het oudste bekende dorp van Europa en bestond uit ongeveer 10 huisjes en een werkplaats gelegen aan een straatje. De restanten werden in 1850 ontdekt na een zware winterstorm die veel duinzand verplaatste. De Skara Brae locatie bestaat uit een bezoekerscentrum met een expositie, een nagebouwd neolithisch huisje en het opgegraven dorp. Skara Brae is een bezoek en de entreegelden zeker waard. Onderstaande foto’s geven een aardig beeld van Skara Brae.

orkney 054 orkney 055 orkney 056 orkney 057 orkney 058 orkney 059 orkney 060 orkney 061

orkney 062

Een fotogenieke mus in Skara Brae

Nabij de locatie ligt ook Skaill House. Het betreft een buitenplaats waarvan de bouw gestart is in de 17e eeuw en later steeds verder werd uitgebouwd. Het begon als een gebouw van het graafschap, maar ging in 1615 over naar de Bisschop en later op één van zijn zonen de eerste Laird van de buitenplaats. Ook dit huis, dat gedeeltelijk is opengesteld, is een bezoek waard.

orkney 063

Alexander kon geen genoeg krijgen van de vele historische boeken in de bibliotheek van Skaill House

Voor het eten gingen we naar ons bekende adres hotel Stromness. Onderweg tankten we en deden we inkopen bij een coöperatieve supermarkt.

Het centrum van Stromness was druk met veel muzikanten, die soms spontaan op straat muziek maakten. Het restaurant was afgeladen en vulde zich ook met de muziek van een jamsessie. Het was nu een gelukje dat we de dienstertjes goed kenden en zij ons. Toen er een plaatsje van twee vrijkwam kregen we de tafel en werd er een stoel bijgeschoven terwijl ik echt niet zeker weet of we wel aan de beurt waren. Maar wij waren blij met het plekje vlakbij de muziek waarvan Alexander makkelijk foto’s van kon maken. Alexander kon gaan genieten van de Folkmuziek die in allerlei varianten ten gehore werd gebracht. Carola en Alexander namen het voorgerecht tempura kip. Het smaakte ze uitstekend. Ik nam geen voorgerecht. Als hoofdgerecht namen Alexander en ik de filet steak. Het smaakte als vanouds. Carola nam een pastagerecht wat haar goed smaakte. Na afloop van het eten bleven we wat langer zitten en kon Alexander genieten van een 25 jaar oude lokale whisky.

orkney 064

Voor de nodige muziek tijdens het eten werd gezorgd

orkney 065

Avondmaal in een gezellige sfeer

Toen we het restaurant verlieten probeerden we te doorgronden hoe het festival qua kaartverkoop, locaties en tijden werkte. We konden het systeem (indien er sprake is van een systeem) niet doorgronden. Carola wilde het graag vragen aan de feestgangers ondanks, volgens eigen zeggen, haar beperkte Engelse taalkennis. Ze sprak een wat oudere man op een bankje aan die van een glaasje wijn zat te genieten. Deze bleek het allemaal niet te weten. Zijn excuus ‘I’m from Wales’. Later verzamelde zij al haar moed en sprak ze een als muzikant herkenbare jongeman aan onder het motto: hij zal toch wel weten hoe het werkt! Hij bleek afkomstig uit Noorwegen en had geen idee. Zij een ervaring rijker en met de wetenschap dat ze veel beter met Engels uit de voeten kan dan ze zelf dacht.

We zochten onze appartementen op en mochten ervaren wat het is om uit je huis te kijken terwijl de golven er tegenaan klotsen. Naar schatting drie a vier meter onder je raam ruiste de zee. Het zijn aardige appartementen. Alleen wifi werkt niet zoals we graag zouden willen. Maar dat hebben we op vakantie wel vaker moeten ervaren.  

25 mei
Vandaag was ons mooi zonnig weer voorspeld, het viel tegen. Het bleef wel droog maar het duurde tot omstreeks 16.00 uur voordat de zon echt doorbrak. Ook de harde wind maakte het niet echt aangenaam. We reden naar de Bay of Skaill voor een wandeling naar de Hole o’Row en Row Head. Ik ben tot de voet van de heuvel met Alexander en Carola mee gelopen en heb daar op ze gewacht. De wandeling duurde langer dan gedacht. Daarna zijn we naar het bezoekerscentrum van Skara Brae gelopen om met thee, warme chocolademelk en stevige chocolade cake weer op temperatuur te komen.

orkney 066

Bay of Skaill

orkney 067

Bay of Skaill

We vervolgden met een rit naar een parkeerterrein nabij Yesnaby van waar de kinderen liepen naar de Broch of Borwick. Op zich een interessante plek waar ik gelijk in het beton de oude kanonopstellingen zag, die daar gedurende WO II de kust en de toegang tot Scapa Flow (plek waar het grootste deel van de Engelse vloot lag en het slagschip de Royal Oak in 1939 door de Duitsers werd getorpedeerd en zonk) moesten beschermen.

orkney 068

Broch of Borwick

orkney 069

Konijnen in overvloed op de Orkney eilanden. Op het menu zijn we ze nog niet tegengekomen

Toen was de dag weer ver om en reden we naar Stromness naar ons vertrouwde adres het restaurant van Hotel Stromness. Het dorp was afgeladen en we moesten een eind van onze vertrouwde plek parkeren. Het Folk Festival was nog in volle gang. Ook in het restaurant was er weer een jamsessie waar soms tot 12 muzikanten aan meededen waaronder op enig moment zes strijkers. Het was genieten en Alexander maakte foto’s en filmpjes. Het eten was als van ouds en we probeerde geen nieuwe gerechten We bleven langer dan gebruikelijk. Daarna wilden Alexander en Carola de sfeer in het dorp verder proeven. We spraken af waar we elkaar weer zouden ontmoeten en ik ging een wandelingetje maken. Later bleken Carola en Alexander dat ook gedaan te hebben. 

26 mei
Hoewel de zon was beloofd, bleef het de hele dag somber en winderig weer. Het bleef wel droog. Je kon vanaf de kust zien dat boven zee, op pakweg een 500 meter afstand, de zon wel scheen. Het leek er op dat het land de (laaghangende) bewolking vasthield. Omstreeks 13.00 uur reden we naar het parkeerterrein nabij Yesnaby waar we gisteren ook geweest waren. Alexander en Carola wilden naar Outertown, een locatie nabij Stromness wandelen.

Volgens de borden een tocht van 4 mijl.

orkney 071

Ze deden er bijna 4 uur over. Of de aangegeven lengte klopt valt te betwijfelen. Toen ik ze over de laatste heuvel zag komen, ben ik ze tegemoet gelopen. Ze hadden genoten. Maar voelden hun benen. Onderstaande foto’s geven een aardige indruk van de wandeling.

orkney 072 orkney 073 orkney 074 orkney 075

Ondanks de natte blubberige broekpijpen waren ze in hotel Stromness welkom. Eerst wilden we gaan eten in de Ferry Inn, maar daar bleken alle tafels bezet. Omdat het nog geen zes uur was, wandelden we door Stromness en bleek de boekwinkel nog open. Alexander vond twee opgravingsrapporten en een boek over de zeldzame vogels in Nederland (deels in het Nederlands). Het boek bleek tweetalig. Dat verwacht je toch niet in een boekwinkeltje in Stromness!

De soep van de dag was tomaten/basilicum. Carola en ik gingen ervoor. Alexander had weliswaar een ander voorgerecht (prawn bites) maar een half bord soep van mij ging er ook wel in. Alle drie vonden we de soep heerlijk. Alexander en ik gingen qua hoofdgerecht op herhaling. Carola bestelde Chicken Haggis Crumble. Dat is een soort ovengerecht van kip, champignons, saus en de Haggis Crumble. Haggis is een schapenmaag of runderdarm, gevuld met stukjes hart, long, lever, niervet en havermout. Zo klinkt het niet aantrekkelijk, maar als crumble smaakte het Carola uitstekend. Alexander nam als nagerecht een ‘homemade’ cheese cake. Dit alles met de drank mee voor nog geen 65 pond.  

27 mei
Het was vandaag, qua weer, de mooiste dag tot nu toe. Het begon heiig, maar de zon brak al snel door, zij het wat bleek en dat is de hele dag zo gebleven.

Vandaag zijn we via de A965 richting Kirkwall gereden. Het eerste te bezoeken object was het “earth house Rennibister”, een onderaardse ruimte die via een luik op een boerenerf te bezichtigen was.

orkney 076

In het earth house Rennibister

Daarna gingen we op zoek naar het “Grainbank earth house”. We vonden de locatie op een bedrijventerrein. Het bleek echter alleen toegankelijk met een sleutel te verkrijgen op een adres in Kirkwall. We besloten, gezien het weer, dat mogelijk op een ander tijdstip te doen en eerst te profiteren van de zon om in de open lucht mooie foto’s te kunnen maken. 

Via de A960 gingen we opzoek naar “Mine Howe” een tombe. Het was een teleurstelling de locatie was dicht en het leek erop dat dit al lang het geval was. Het geheel zag er zeer verwaarloosd uit. Het was voor Alexander heel jammer, omdat dit een locatie was waarvan hij een opgravingsverslag had kunnen kopen.

Op de A960 namen we de afslag B9052. Bij het oorlogsmonument voor de gevallenen van de Royal Oak zagen we aan de oostelijke horizon een ander monument dat we besloten te proberen te bereiken. Op de kaart (uit 2002) die we hadden stond het niet. We liepen al snel vast en besloten onze poging te staken. Op die route bezochten Alexander en Carola nog wel een locatie die als “castle” stond aangegeven. Het bleken restanten ten zijn van een klein object. Volgens Alexander kleiner dan zijn slaapkamer.

Via de A961 gingen we over de vier ‘Churchill Barriers’ (verbindingen tussen de eilanden: Lamb Holm, Glimps Holm, Burray en South Ronaldsay) die in opdracht van Churchill zijn aangebracht, nadat een Duitse U boot in 1939 in de baai Scapa Flow doordrong en in staat was het slagschip de Royal Oak tot zinken te brengen en weer te ontsnappen. Deze ‘barriers’ werden aangelegd met het gebruik van veel Italiaanse gevangen die in de Lybische woestijn krijgsgevangen waren gemaakt. Alexander nam veel foto’s van deze ‘barriers’ en de ervoor en erachter afgezonken scheepswrakken, die soms stamden uit WO I en ook toen al dienden om het binnendringen van duikboten te voorkomen.

orkney 077

Churchill Barriers

We reden de A961 af tot de afslag B9041 richting de Tombe of the Eagles. Dat was een locatie waarover ter plaatse uitleg werd gegeven over wat er te zien was. De tombe zelf was alleen te bereiken middels een heel lage doorgang die genomen werd door te gaan liggen op een karretje en jezelf met een touw naar binnen te trekken. Dat leverde best wat bijzondere situaties op. Maar het lukte zelfs mij en uiteindelijk kon Alexander, toen andere bezoekers vertrokken waren, in alle rust zijn geliefde foto’s maken en genieten van het duizenden jaren oude bouwwerk. De locaties, uitleg en wandeling naar de objecten zijn een bezoek en het entreegeld zeker waard.

orkney 078

Ingang van Tombe of the Eagles

orkney 079

Voor deze oude baas een hele klus

orkney 080

….. en dan weer overeind zien te komen

orkney 081

In de Tombe of the Eagles

Tegen de tijd dat we bij de Tombe of the Eagles klaar waren was een andere tombe in de buurt al gesloten. We besloten op de terugweg te gaan eten in de Murray Arms. Een restaurant in het dorpje Sint Margaret’s Hope. Ondanks dat we geen adres hadden gevonden op de folder van het restaurant, konden we het makkelijk vinden.

Als voorgerecht nam ik een garnalen cocktail van Noorse garnalen. Deze smaakte zoals zou moeten. Alexander nam een kipgerecht dat hem goed smaakte en Carola nam een gerookte zalm salade. Dit gerecht was anders dan verwacht. De zalm was gerookt zoals bij ons een makreel. Carola vond de grof gesneden salade heel lekker. Na onze verwondering over deze ‘gerookte zalm’ ging hij vlot naar binnen. Als hoofdgerecht namen Carola en ik een lasagne. Die werd opgediend met frieten en doperwtjes. Het was veel en lekker. Alexander ging voor een coquilles gerecht. Dat bleken coquilles te zijn op een bedje van spaghetti. Ook Alexander genoot van het gerecht. Met de drank  kostte dit alles maar 50 pond. Een plek om terug te komen. Omstreeks 20.00 uur kwamen we weer in onze appartementen aan.

Wat in deze vakantie opvalt is dat, waar je ook komt, in elk restaurant, in elke supermarkt of winkeltje de producten van de Orkney’s worden verkocht en aanbevolen. Vlees, eieren, melkproducten, ijs, bakkerijproducten, whisky, bier, juwelen, kleding, schrijvers, muzikanten enz. Het is een mantra! En het rare is het werkt. Het is een eilandpromotie eerste klas. Effect: nog geen 2 % van de  inwoners is werkloos! Daar kunnen wij slechts van dromen.

Wat opvalt in het landschap is de weidegang van vrijwel alle dieren. Wat ik het mooiste vind is dat je in de wei koeien ziet met hun kalveren. Het is een prachtig gezicht en benadrukt de wijze waarop hier geboerd wordt.    

28 mei
Het was vandaag een zonnige dag en ook de wind deed het voor Orkney begrippen zachtjes aan. Later op de dag werd het zelfs helemaal helder. We besloten nog een keer  over de ‘barriers’ te gaan naar South Ronaldsay. Op Lamb Holm bezochten we de Italiaanse Kapel, gebouwd door Italiaanse krijgsgevangenen die in WO II werkten aan de dammen die de oostkant van Scapa Flow afsluiten. De kapel is een bezoek zeker waard.

orkney 082

De Italiaanse kapel

orkney 083 orkney 084 orkney 085

We bezochten de tombe van de otters. We hadden gisteren gesproken met de eigenaar. Het is een privé tombe van meer dan 5000 jaar oud die slechts gedeeltelijk is opgegraven. De tombe bevat nog steeds duizenden botten van vermoedelijk honderden individuen. De tombe wordt de tombe van de otters genoemd, omdat in de tombe ook otterrestanten en otterpoep van duizenden jaren oud zijn aangetroffen. De redenering van de eigenaar is dat otters aten van het vlees van de overledenen. De tombe is alleen onder begeleiding te bezoeken en is inwendig erg smal. Buiten de gids kunnen er slechts enkele personen tegelijk in aanwezig zijn. De tombe is ook afwijkend, omdat deze grotendeels is uitgehakt in één rotsblok en als het ware daarin is opgebouwd. Vandaag spraken we uitgebreid met de eigenaar Hamish, die het niet zo heeft op de gangbare Schotse archeologen. Hij heeft zo zijn eigen theorieën. Hij heeft wel de werkzaamheden in de tombe door bevoegde archeologen laten doen. Hij en zijn tombe zijn apart en voor lichamelijk flexibele personen een bezoek zeker waard. Ook de vrouwelijke gids deed haar werk met liefde en plezier en kwam deskundig over.

orkney 086

Tombe van de otters

We hebben ter plekke nog wat, door derden deels opengebroken, steen- en ijzertijd objecten bekeken en een aardige wandeling door de natuur gemaakt.

orkney 087 orkney 088

orkney 089

Tijdens onze wandeling kwamen we dit overduidelijk verliefd koppeltje tegen

We hebben op de locatie gegeten in de bistro van de vrouw van Hamish. De bistro biedt een fantastisch uitzicht over zee en heeft een moderne uitstraling en zelfs een terras. 

orkney 090

Schitterend uitzicht tijdens ons avondmaal

Alexander en ik genoten van een salade van Noorse garnalen. Carola was voor de groentesoep gegaan. Deze smaakte goed, maar was wat flauw. Als hoofdgerecht had ik een heilbot genomen. De vismoot smaakte uitstekend en ook de gebakken aardappelblokjes waren heerlijk. Carola had ‘salmon patties’ genomen. Dat waren een soort van zalmkoekjes (zalm met peterselie, ui en ei) ook dat beviel wonderwel. Alexander had gekozen voor coquilles. Ze waren volgens het menu ‘hand dived’ en ze waren groot en heerlijk. De beste coquilles die Alexander naar zijn zeggen ooit had gegeten! Alexander nam als nagerecht een sorbet van eigen gemaakt ijs met fruit en Carola een ‘fruit crumble’ beide gerechten werden zeer gewaardeerd. Dat allemaal, inclusief de drank voor nog geen 80 pond. Mijn advies bij een bezoek aan de Orkney’s: daar zeker minimaal één keer gaan eten.  

29 mei
Het weer was vandaag prachtig. De hele dag zon en de thermometer in de auto gaf op enig moment zelfs 17 graden aan. Omstreeks 13.00 uur zijn we, nadat we Ank gebeld hadden om haar te feliciteren met haar verjaardag, vertrokken naar Stromness om in een aantal winkeltjes wat souvenirs te kopen en het boek op te halen wat Alexander besteld had. De kinderen waren eerst van plan een kustwandeling te gaan maken. Dat plan veranderde en we besloten naar Kirkwall te gaan. We haalden bij het paleis van de bisschop de sleutel van de onderaardse woning op. Daarna gingen de kinderen lopen naar die onderaardse woning op het industrieterrein. Alexander en Carola hebben genoten van het bezoek aan het onderaardse huis. Het object was, vergeleken met andere bezochte onderaardse objecten heel afwijkend en het bezoek zeker waard.

orkney 091

Toegang tot de onderaardse woning

orkney 092

In de onderaardse woning

orkney 093

In de onderaardse woning

orkney 094

De gang in de onderaardse woning

Ik ging voor Alexander een verjaardagscadeautje kopen, een whiskey drinknap,  waarvan ik wist dat hij het graag zou willen hebben. 

orkney 095

Whiskey drinknap

Daarna wachtte ik ze op en gingen we gezamenlijk weer op Stromness aan. We genoten daar nog éénmaal van het uitzicht op Hoy en aten in het ons bekende hotel Stromness. We gingen bijna volledig op herhaling. De enige die iets nieuws bestelde was Carola. Haar voorgerecht was minestronesoep. Het smaakte haar goed. Na dit galgenmaal vertrokken we naar onze huisjes om te gaan opruimen en in te pakken.  

orkney 096

Het uitzicht op Hoy

30 mei
Vandaag de thuisreis. We zijn omstreeks 6.30 uur vertrokken uit onze appartementen in Finstown. Omstreeks 7.00 uur bereikten we het vliegveld, ruim voor het vertrek om 7.50 uur naar Aberdeen. We vertrokken op tijd en kwamen keurig op tijd aan. Haalden de koffers van de band en leverden die weer in voor onze vlucht naar Schiphol. De terugvlucht naar Schiphol vertrok ook op tijd en we kwamen ook volgens de planning aan op Schiphol. Op de koffers moesten we langer wachten dan in Aberdeen, maar Schiphol is dan ook een maatje groter.

Het moet gezegd worden: ons bevalt de service op de vliegvelden in Schotland beter. Geen gedonder met de incheckautomaten. Die staan er wel maar niemand gebruikt ze. Maar gewoon aardige mensen die je te woord staan en laten merken dat ze blij zijn met je bezoek aan hun land. De rit naar huis en Ank verliep voorspoedig. De snelweg liet me snel weer wennen aan rechts rijden. Voor mij toch iets logischer dan links.

Met vriendelijke groet,

Louis van der Kallen.